က်မေတာ္ေတာ္ညံ့ခဲ့ပါတယ္ ေဟာေျပာသူ- ဂ်ဴ:
http://mayaonlinemagazine.blogspot.com/2009/12/blog-post_09.html
Wednesday, December 9, 2009
က်မေတာ္ေတာ္ညံ့ခဲ့ပါတယ္
ေဟာေျပာသူ- ဂ်ဴး
ႂကြေရာက္လာၾကတဲ့ ပါေမာကၡမ်ား၊ ဆရာ ဆရာမမ်ား၊ စာေပ၀ါသနာ႐ွင္မ်ား၊ ေက်ာင္းသူေက်ာင္းသား မ်ားကို အခုလို မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္ၿပီးေတာ့ ရင္းႏွီးစြာ စကားေျပာခြင့္ရတဲ့အတြက္ အထူးပဲ ေက်းဇူးတင္ ၀မ္းေျမာက္တယ္ဆိုတာ ပထမဦးစြာ ေျပာၾကားလိုပါတယ္။ (ၾသဘာသံမ်ား)
ဒီကေန႔ည က်မ ေဟာေျပာဖို႔ ေ႐ြးခ်ယ္ထားတဲ့ေခါင္းစဥ္က 'က်မ ေတာ္ေတာ္ညံ့ခဲ့ပါတယ္' ဆိုတဲ့ ေခါင္းစဥ္ ျဖစ္ပါတယ္။ ဒီေခါင္းစဥ္ကို ၾကားလိုက္ရတဲ့အခါမွာ ဒီစာေပေဟာေျပာပြဲကို တကူးတကန္႔ လာေရာက္နားေထာင္လိုတဲ့ ပရိသတ္အေနနဲ႔ အံ့ၾသခ်င္ အံ့ၾသမိမယ္။ စိတ္ပ်က္လက္ပ်က္ ရီမိခ်င္ ရီမိလိမ့္မယ္။ ဒီစာေပေဟာေျပာပြဲကို လာၿပီးေတာ့ နားေထာင္တာဟာ နင္တို႔ေတြ၊ ခင္ဗ်ားတို႔ေတြဆီက ေတာ္တာေတြမ်ား ၾကားရမလား၊ အဲဒီေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ကေလးနဲ႔ လာၿပီးနားေထာင္တာ၊ ညံ့တာေတြေတာ့ ငါတို႔ မၾကားခ်င္ဘူး၊ စိတ္ပ်က္လက္ပ်က္ ရီမိခ်င္ ရီမိလိမ့္မယ္။ က်မကလဲ က်မ သိတ္ေတာ္တဲ့အေၾကာင္းကို ေျပာျပခ်င္ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ကံဆိုးခ်င္ေတာ့ က်မဟာ ဘ၀မွာ တခါမွ မေတာ္ခဲ့ဘူးေသးပါဘူး။ (ေအာ္ဟစ္သံမ်ား)
ဒီေတာ့ က်မ ျပန္ၾကည့္လိုက္တဲ့အခါမွာ ကိုယ့္ကိုယ္ကို ညံ့ေနတာပဲေတြ႔ေတာ့ က်မရဲ႔ ပရိသတ္ေ႐ွ႔မွာ က်မညံ့တဲ့အေၾကာင္းကိုပဲ ၀န္ခံတာဟာ ႐ိုးသားမႈ အ႐ွိဆံုး ျဖစ္လိမ့္မယ္လို႔ က်မ ေတြးပါတယ္။ အဲ့ဒါေၾကာင့္ အခုလို စင္ျမင့္ေပၚ တက္လာၿပီး ေတာ့ က်မညံ့တဲ့အေၾကာင္းေတြ ေျပာရတာ က်မ အမ်ားႀကီး ၀မ္းလဲနည္းမိပါတယ္။ (လက္ခုပ္သံမ်ား) ဒါေပမယ့္ မတတ္ႏိုင္ပါဘူး၊ က်မ ည့ံတဲ့အေၾကာင္းကေတာ့ ေျပာရမွာပဲ။
က်မကေတာ့ ည့ံတဲ့အေၾကာင္းတခုပဲ ေျပာစရာ ႐ွိလို႔ပါ။ ဒီေတာ့ အဲဒီလို စိတ္ပ်က္ေနတဲ့သူ၊ ေဒါသထြက္ ေနတဲ့ သူေတြအတြက္ က်မ အၾကံေကာင္းေလးတခုေတာ့ ေပးႏိုင္ပါတယ္။ ေတာ္တာေတြကို ျမင္ခ်င္ ၾကားခ်င္ရင္ေတာ့ စာေပေဟာေျပာပြဲကို လာစရာမလိုပါဘူး။ ေတာ္တာေတြကို ျမင္ခ်င္ၾကားခ်င္ ဂုဏ္ယူခ်င္တယ္ ဆိုရင္ ျမန္မာ့႐ုပ္ျမင္သံၾကားကို ၾကည့္ၾကပါ။ (ေအာ္ဟစ္ လက္ခုပ္သံမ်ား) အခုအခ်ိန္က စၿပီးေတာ့ 'ဂ်ဴး' ရဲ႔ ညံ့ဖ်င္းမႈေတြကို ၀န္ခံပါေတာ့မယ္႐ွင္။
က်မဟာ အမ်ားသိၾကတဲ့အတိုင္း ဆရာ၀န္ စာေရးဆရာ ျဖစ္ပါတယ္။ (ေအာ္ဟစ္သံမ်ား) ႂကြားတာ မဟုတ္ပါဘူး။ အဲ့ဒီေတာ့ ဆရာ၀န္အလုပ္လဲ တၿပိဳင္နက္လုပ္တယ္။ စာေရးတဲ့အလုပ္ လဲ တၿပိဳင္နက္လုပ္တယ္ ဆိုေတာ့ ဘယ္အလုပ္မွာမ်ား က်မ ညံ့ပါသလဲလို႔ ေမးခဲ့ရင္ က်မ ေျဖခ်င္လို႔ပါ။ က်မဟာ အလုပ္ႏွစ္မ်ိဳးစလံုးမွာ ညံ့ဖ်င္းပါတယ္။ အဲ့ဒီေတာ့ က်မ ညံ့ခဲ့တဲ့အေၾကာင္းေတြကို ေျပာျပပါမယ္။ က်မဟာ ငယ္ငယ္ကေလးကတည္းက ညံ့ပါတယ္။ က်မ ငယ္ငယ္တုန္းက ျမန္မာႏိုင္ငံအေၾကာင္း ပထ၀ီ၀င္ဘာသာမွာ သင္ရေသာ္လဲ ျမန္မာႏိုင္ငံရဲ႔ စီးပြါးေရးအျမင္ ဘာမွ မ႐ွိခဲ့ပါဘူး။ (လက္ခုပ္သံမ်ား) က်မ တတိယတန္းအ႐ြယ္ ေလာက္မွာ ျမန္မာ့ ပထ၀ီ၀င္ဘာာသာကို သင္ရပါတယ္။ အဲ့ဒီမွာ ျမန္မာႏိုင္ငံရဲ႔ သံယံဇာတေတြအေၾကာင္း စာသင္ရပါတယ္။ ျမန္မာႏိုင္ငံဟာ သယံဇာတ အလြန္ေပါမ်ားႂကြယ္၀တဲ့ ႏိုင္ငံျဖစ္ပါတယ္။ ဆန္စပါးေတြ ထြက္တယ္။ ကၽြန္းသစ္ေတြ ထြက္တယ္။ ေရနံေတြလဲ ထြက္ပါတယ္။ ေရနံထြက္တာလဲ က်မ မ်က္ျမင္ကိုယ္ေတြ႔ ပါပဲ။ က်မက ေရနံေခ်ာင္းသူ ျဖစ္ပါတယ္။
ေရနံေခ်ာင္းသူဆိုေတာ့ က်မတို႔ ေရနံေျမကေန ျဖတ္သြားတဲ့အခါမွာ ေရနံတူးစင္ႀကီးနဲ႔ ေရနံတူးေနတာ ေတြ၊ တူးၿပီးသား ေရနံတြင္းေတြကေန ပိုက္လံုးေတြနဲ႔ ေမာင္းတံေတြနဲ႔ စုပ္ယူၿပီးေတာ့ ေရနံေလွာင္ကန္ထဲ ထည့္ေနတာေတြ က်မ မ်က္ျမင္ကိုယ္ေတြပါပဲ။ အဲ့ဒီ ေရနံေလွာင္ကန္ေတြထဲက မ်ားျပားလွတဲ့ ေရနံေတြ ဘယ္ေရာက္သြားလဲဆိုတာေတာ့ က်မက မျမင္ရဘူးေပါ့။ (လက္ခုပ္သံမ်ား) က်မ ျမင္ရတာက ေရနံေလွာင္ကန္ပဲ ျမင္ရတာကိုး။ အဲ့ဒီေတာ့ အဲ့ဒါ ေရနံနဲ႔ ပါတ္သက္တဲ့ အပိုင္းပါ။ ေနာက္ထပ္ သံယံဇာတေတြ အမ်ားႀကီး ထြက္တယ္လို႔ သိရပါတယ္။ ဥပမာ တြင္းထြက္ပစၥည္းေတြ၊ ေက်ာက္မီးေသြးလဲ ထြက္ပါတယ္။ ပတၱျမား၊ နီလာ၊ ေ႐ႊ၊ ေ႐ႊေၾကာႀကီးေတြလဲ ျမန္မာႏိုင္ငံမွာ အမ်ားႀကီး ႐ွိပါတယ္။ ဒီေတာ့ ဒီ ေ႐ႊ၊ ေငြ၊ ေက်ာက္သံပတၱျမားေတြ အျပင္ ေက်ာက္မီးေသြး၊ ခဲမျဖဴတို႔၊ အၿဖိဳက္နက္တို႔ ျမန္မာႏိုင္ငံမွာ မထြက္တဲ့ တြင္းထြက္ဆိုတာ မ႐ွိသေလာက္ အမ်ားႀကီး ထြက္ခဲ့ပါတယ္။ ေနာက္ၿပီးေတာ့ ျမန္မာ့ပိုင္နက္ ပင္လယ္ေရျပင္ဆိုတာ အမ်ားႀကီး ႐ွိပါတယ္။ ပင္လယ္ျပင္ကထြက္တဲ့ ငါးပုစြန္ေတြဟာ ျမန္မာျပည္သူလူထု စားသံုးလို႔ေတာင္ မကုန္တဲ့အတြက္ စည္သြတ္ဗူး ေတြနဲ႔ ဒါမွမဟုတ္ ေရခဲ႐ိုက္ၿပီးေတာ့ ႏိုင္ငံျခားကိုေတာင္ တင္ပို႔ေရာင္းခ်လို႔ ရပါတယ္တဲ့။ ဒီေတာ့ တတိယတန္း ေက်ာင္းသူ က်မဟာ က်မႏိုင္ငံကို က်မ ေတာ္ေတာ္ ဂုဏ္ယူခဲ့ပါတယ္။ (လက္ခုပ္သံမ်ား) သယံဇာတေတြ သိပ္မ်ားတာပဲေပါ့။ ဒါေပမယ့္ တေန႔က်ေတာ့ က်မက ေက်ာင္းစာအျပင္ တျခားျပင္ပမဂၢဇင္းတခုကို သြားဖတ္မိပါတယ္။ သြားဖတ္ေတာ့ အဲဒီအခ်ိန္မွာ က်မ စာေတာ့ ဟုတ္တိပတ္တိ မဖတ္ဖူးေသးပါဘူး။ ဒါေပမယ့္ ေဆာင္းပါးတို႔ ပံုျပင္တို႔ဆိုရင္ တေၾကာင္းစ ႏွစ္ေၾကာင္းစ ဖတ္တတ္ေနပါၿပီ။ အဲ့ဒီမွာ ကံဆိုးစြာနဲ႔ စာေၾကာင္းေလးတေၾကာင္း သြားေတြ႔ပါတယ္။ အဲ့ဒီ စာေၾကာင္းေလးကို က်မ အခုထိ မေမ့ႏိုင္ေသးပါဘူး။'ျမန္မာႏိုင္ငံသည္ ကမၻာ့အဆင္းရဲဆံုး ႏိုင္ငံမ်ားတြင္ တတိယေျမာက္ လိုက္ပါသည္တဲ့'။ (ေအာ္ဟစ္သံမ်ား၊ လက္ခုပ္သံမ်ား)
အဲ့ဒီေတာ့ က်မက ပထ၀ီ သင္ခါစ တတိယတန္းေက်ာင္းသူ အျမင္နဲ႔ဆိုေတာ့ က်မ ဒီလိုပဲ ျမင္တာေပါ့။ တကယ္တမ္းေတာ့ ႏိုင္ငံတခု တိုးတက္ႀကီးပြါးဖို႔ သယံဇာတ ထြက္႐ံုနဲ႔တင္ မလံုေလာက္ပါဘူး။ (လက္ခုပ္သံမ်ား) ဒါ က်မရဲ႔ အေျပာမဟုတ္ ပါဘူး။ ကမၻာ့စီးပြါးေရး ပညာ႐ွင္ေတြေျပာတဲ့ အေျပာပါ။ သူတို႔က ဘယ္လိုေျပာသလဲဆိုေတာ့ ႏိုင္ငံတခု တိုးတက္ႀကီးပြါးဖို႔ အခ်က္ႀကီး (၄)ခ်က္ လိုပါတယ္တဲ့။ သယံဇာတ၊ သဘာ၀သယံဇာတ (Natural Resource) လို႔ေခၚတဲ့ သဘာ၀သယံဇာတေတြ ေပါမ်ားဖို႔တဲ့။ နံပါတ္ (၂)ကေတာ့ အစဥ္အဆက္က ႀကီးပြါးခဲ့တဲ့၊ အစဥ္အဆက္က ႐ွိခဲ့တဲ့ အရင္းအႏွီး၊ နံပါတ္ (၃) က Technology လို႔ေခၚတဲ့ နည္းပညာအသစ္အဆန္းေတြ၊ နံပါတ္ (၄) ကေတာ့ အဲ့ဒီနည္းပညာကို ကၽြမ္းက်င္သူေတြ၊ အဲဒီ ေလးမ်ိဳးလံုး ႐ွိတဲ့ ႏိုင္ငံဟာ (သို႔မဟုတ္) ေလးမ်ိဳးမွာ သံုးမ်ိဳးေလာက္ ႐ွိတဲ့ႏိုင္ငံဟာ အဲ့ဒီ ႏိုင္ငံဟာ ခ်မ္းသာပါတယ္တဲ့။
အဲ့ဒီေတာ့ က်မတို႔ ျမန္မာႏိုင္ငံက (၁) သယံဇာတေတြေတာ့ ေပါမ်ားႂကြယ္၀ပါတယ္။ ေနာက္ နံပါတ္ (၂) (၃) (၄) ႐ွိ မ႐ွိေတာ့ က်မ မသိပါဘူး။ (လက္ခုပ္သံမ်ား) အဲ့ဒီေတာ့ က်မ ညံ့တဲ့အေၾကာင္းက အဲ့ဒီက စ ပါတယ္။ ေနာက္ထပ္ က်မ ညံ့တဲ့အေၾကာင္းကို ေျပာရရင္ေတာ့ျမန္မာႏိုင္ငံရဲ႔ ႏိုင္ငံေရးနဲ႔ ပတ္သက္လို႔ က်မ ညံ့တာပါ။ ႏိုင္ငံေရးအျမင္ ဘာမွ မ႐ွိခဲ့တဲ့ ေက်ာင္းသူတေယာက္အေၾကာင္း က်မ ျပန္ေျပာပါမယ္။ စတုတၳတန္း (ဒါမွမဟုတ္) ပဥၥမတန္း အ႐ြယ္ ေလာက္ ကေလးဘ၀မွာ က်မတို႔ ႏိုင္ငံမွာ အေရးအခင္းတခု ျဖစ္ခဲ့ပါတယ္။ အဲ့ဒီ အေရးအခင္းမွာ ၿမိဳ႔ႀကီးေတြ၊ ရန္ကုန္၊ မႏၱေလးေတြကေန ၿပီးေတာ့ စတင္ ျဖစ္ပြါးခဲ့ၿပီးေတာ့ က်မတို႔ဆီကို တျဖည္းျဖည္းနဲ႔ ပ်ံ႔ႏွ႔ံလာခဲ့ပါတယ္။ အဲ့ဒီ အေရးအခင္းကေတာ့ တ႐ုတ္-ဗမာ အေရးအခင္းပါ။ တ႐ုတ္ေတြနဲ႔ ဗမာေတြ ခ်ကုန္ၿပီးလို႔ (ရီသံမ်ား) က်မတို႔ ၾကားရပါတယ္။
က်မတို႔ ေရနံေခ်ာင္းမွာ တ႐ုတ္လူမ်ိဳးေတြ အမ်ားႀကီး ႐ွိပါတယ္။ က်မတို႔ ေရနံေခ်ာင္းက တ႐ုတ္လူမ်ိဳးေတြနဲ႔ ဗမာလူမ်ိဳးေတြေတာ့ မခ်ၾကပါဘူး။ က်မတို႔ အခ်င္းခ်င္းေတာ့ ခင္ခင္မင္မင္ပါပဲ။ က်မတို႔ ေက်ာင္းမွာ အတန္းထဲမွာ က်မတို႔နဲ႔ စာၿပိဳင္ဖက္ တ႐ုတ္မေလး ၃ - ၄ ေယာက္ ႐ွိပါတယ္။ သူတို႔နဲ႔ က်မတို႔လဲ စာေမးေဖာ္ ေမးဖက္ ရင္းရင္းႏွီးႏွီး ခင္ခင္မင္မင္ပါပဲ။ ဒါေပမယ့္ ျမန္မာႏိုင္ငံမွာေတာ့ တရုတ္-ဗမာ အေရးအခင္း ျဖစ္ေနၿပီလို႔ သိရပါတယ္။ ဒီေတာ့ က်မတို႔လဲ လက္ခံလိုက္႐ံုပဲေပါ့။ တ႐ုတ္ေတြနဲ႔ ဗမာေတြ ခ်ကုန္ၿပီ၊ ဒီေလာက္ပဲ သေဘာထားလိုက္ပါတယ္။ တရက္ေတာ့ က်မတို႔ ေက်ာင္းတက္ေနတဲ့အခ်ိန္မွာ ဆရာမက က်မတို႔ကို ေျပာပါတယ္။ တို႔တေတြ မနက္ဖန္ ေရာက္လို႔႐ွိရင္ ဒီၿမိဳ႔ရဲ႔ လမ္းေတြေပၚမွာ ေက်ာင္းသားေတြ အားလံုးတန္းစီ လမ္းတေလွ်ာက္ ခ်ီတက္ရမယ္တဲ့ (လက္ခုပ္သံမ်ား) အဲဒီေတာ့ က်မက ေက်ာင္းစာသင္တဲ့အခ်ိန္မွာ အျပင္ထြက္ ရမယ္ဆိုေတာ့ သိပ္ေပ်ာ္သြားပါတယ္။ (ရီသံမ်ား) အဲ့ဒါနဲ႔ပဲ က်မတို႔ တက္တက္ႂကြႂကြနဲ႔ပဲ လိုက္ဖို႔ စီစဥ္ပါတယ္။ ဆရာမက ေျပာတယ္။ နင္တို႔အားလံုး စည္းကမ္း႐ွိ႐ွိ ေသေသ၀ပ္၀ပ္ ခ်ီတက္ရမယ္ေနာ္တဲ့။ ႏွစ္ေယာက္တတြဲ တြဲလို႔ရတယ္။ နင္တို႔ ႀကိဳက္တဲ့လူနဲ႔ နင္တို႔ တြဲၾကပါတဲ့။ အဲ့ဒါနဲ႔ က်မကလဲ က်မရဲ႔ လက္တြဲေဖာ္အျဖစ္ တ႐ုတ္မေလးကို ေ႐ြးလိုက္ပါတယ္။ က်မနဲ႔ က်မသူငယ္ခ်င္း တ႐ုတ္မေလးဟာ တ႐ုတ္ဗမာအေရးအခင္း မွန္ကန္ေၾကာင္း ေထာက္ခံဖို႔ ၿမိဳ႔ထဲမွာ ခ်ီတက္လမ္းေလွ်ာက္ခဲ့ပါတယ္။ (ရီသံမ်ား လက္ခုပ္သံမ်ား) အဲ့ဒီေတာ့ က်မတို႔က ၂ ေယာက္တတြဲ လမ္းေလွ်ာက္ လမ္းေတြေပၚမွာ ခ်ီတက္ၾကတယ္။ ႐ိုး႐ိုးတန္းတန္း ခ်ီတက္ၾကတာ မဟုတ္ဘူး။ ေ႐ွ႔က တေယာက္က စာ႐ြက္ေတြနဲ႔ တိုင္ေပးတယ္။ က်မတို႔က ေနာက္ကေနၿပီး လိုက္ေအာ္ရတယ္။ လိုက္ေအာ္ေတာ့လဲ တို႔အေရး၊ တို႔အေရး ေပါ့။ ေ႐ွ႔က ဘာေအာသလဲေတာ့ က်မတို႔ ေကာင္းေကာင္း မၾကားရဘူး။ (ရီသံမ်ား) အဲ့ဒီလိုနဲ႔ ေ႐ွ႔ကတေယာက္က တိုင္ေပးလိုက္၊ ဘာမွမသိပဲ ေနာက္က တို႔အေရး ေအာ္လိုက္၊ ေအာ္ရင္းနဲ႔ပဲ လမ္းတကာကို ေရာက္ခဲ့ပါတယ္။ အဲ့ဒီမွာ က်မတို႔ ေက်ာင္းသားေတြကို လမ္းေလွ်ာက္ရတာ၊ ေအာ္ရတာ ေမာရင္ ေရေသာက္ရေအာင္၊ အေအးေသာက္ရေအာင္ ဆိုၿပီးေတာ့ အိမ္ေတြကေနၿပီး အိမ္ေ႐ွ႔မွာ စာပြဲေလးေတြ ခင္းၿပီးေတာ့ က်မတို႔ကို အစားအစာေတြ ေကၽြးေမြးပါတယ္။ က်မတို႔လဲ အလကားရတာမွန္သမွ် အကုန္စားပါတယ္။ (ရီသံမ်ား) အက်င့္က ပါေနတာကိုး (ရီသံမ်ား)
ဗမာက ေကၽြးေကၽြး၊ တ႐ုတ္က ေကၽြးေကၽြး အကုန္စားပါတယ္။ (ရီသံမ်ား) ဒီလိုနဲ႔ပဲ နည္းနည္း ေနျမင့္လာတဲ့အခါမွာ က်မတို႔ ေက်ာင္းကို ျပန္ရပါတယ္။ ေက်ာင္းေ႐ွ႔မွာ အင္မတန္ က်ယ္၀န္းတဲ့ ေျမတလင္းျပင္ႀကီး ႐ွိပါတယ္။ အဲ့ဒီမွာ အားလံုးစု႐ံုးၿပီးေတာ့ အတန္းလိုက္ အတန္းလိုက္ ကိုယ့္လူစုနဲ႔ကိုယ္ စု႐ံုးၾကပါတယ္။
အဲဒီမွာ က်မတို႔ ဆရာမက ဘာေျပာလဲဆိုေတာ့၊ ေအာ္... က်မ ေမ့ေနလို႔၊ က်မတို႔ လမ္းေလွ်ာက္တဲ့ အခါမွာ ဒီအတိုင္း လက္လြတ္ေလွ်ာက္ရတာ မဟုတ္ဘူး။ 'ေခါင္း' ႀကီးေတြကို ႀကိဳးနဲ႔ ဆြဲၿပီးေတာ့ ဒီ ေခါင္းႀကီးေတြကေတာ့ က်မတို႔ ေက်ာင္းသားေလးေတြ ဆြဲႏိုင္ေအာင္ပါ။ စကၠဴေတြနဲ႔လဲ ေခါင္းပံုစံ ျဖစ္ေအာင္ ေရးထားပါတယ္။ အဲ့ဒီထဲမွာလဲ က်မတို႔ မ်က္စိေ႐ွ႔မွာ စကၠဴစုတ္ေတြ ထည့္ထားတာ ျမင္ရပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ အဲ့ဒီ စကၠဴစုတ္ေတြကို က်မတို႔က စကၠဴစုတ္ေတြလို႔ မမွတ္ရဘူးတဲ့။ အဲဒီအထဲမွာ အေလာင္းေတြ ပါတယ္လို႔ မွတ္ရမယ္တဲ့။ အဲ့ဒီမွာမွ က်မ ပထမဦးဆံုး နံမည္တခုကို ၾကားဖူးပါတယ္။ အဲ့ဒီနာမည္ကေတာ့ ေမာ္စီတုန္းတဲ့။ ေမာ္စီတုန္းဆိုတဲ့နာမည္ကို အဲဒီအခိ်န္မွာမွ ပထမဦးဆံုး ၾကားဖူးတာပါ။ ေမာ္စီတုန္း က်ဆံုးပါေစ ေပါ့။ အဲ့ဒီလို ဆိုတယ္လို႔ က်မ ထင္ပါတယ္။ ဒီလိုနဲ႔ ေက်ာင္းေ႐ွ႔ကို ျပန္ေရာက္ေတာ့ က်မတို႔ ဆရာမက အဲဒီ ေခါင္းႀကီးကို မီး႐ိႈ႔ရမယ္လို႔ ေျပာတယ္။ ဒီေတာ့ က်မက သူမ်ားေအာ္ရင္သာ ေနာက္ကေန တို႔အေရး လိုက္ေအာ္ရဲတာ။ က်မကေတာ့ မီး႐ိႈ႔ဖိုေတာ့ ေၾကာက္ပါတယ္။ ေၾကာက္ေတာ့ က်မက ေနာက္ဆုတ္တယ္။ အဲ့ဒီအခ်ိန္မွာ ဆရာမက က်မကို ေ႐ွ႔ထြက္ခိုင္းတယ္။ က်မက အတန္းရဲ႔ ေမာ္နီတာ ျဖစ္ပါတယ္။ (ရီသံမ်ား)
"တင္တင္၀င္း နင္ေ႐ွ႔ထြက္ နင္မီး႐ိႈ႔ ရမယ္" လို႔ ေျပာတယ္။ အဲ့ဒီေတာ့ က်မက မ႐ိႈ႔ရဲဘူးဆိုၿပီး ေနာက္ကို ကပ္တယ္။ အဲဒီေတာ့ က်မတို႔ ႏွစ္ေယာက္ရဲ႔ အျဖစ္အပ်က္ကို မၾကည့္ရက္တဲ့ နည္းနည္းအသက္ႀကီးတဲ့ ေက်ာင္းသူတေယာက္က က်မတို႔ႏွစ္ေယာက္ ကိုယ္စား ေျဖ႐ွင္းေပးလိုက္ပါတယ္။ သူပဲ ဆက္ၿပီးေတာ့ မီး႐ိႈ႔တယ္။ (ရီသံမ်ား) က်မဟာ ဒီလို ႏိုင္ငံေရးမ႐ွိေအာင္ ည့ံတယ္ဆိုတာ က်မ ၀န္ခံပါတယ္။ ဒါ က်မရဲ႔ စီးပြါးေရး ညံ့ဖ်င္မႈ၊ ႏိုင္ငံေရး ညံ့ဖ်င္းမႈပါ။ ဒါေပမယ့္ အဲဒီလိုသာ ညံ့တယ္။ က်မက ဘာျဖစ္ခ်င္သလဲဆိုေတာ့ က်မဘ၀မွာ အျဖစ္ခ်င္ဆံုး ဆႏၵတခုက စာေရးဆရာ ဘ၀တခုပါပဲ။ စတုတၳတန္းအ႐ြယ္ ကတည္းက က်မဟာ စာေရးဆရာတေယာက္ ျဖစ္ခ်င္ခဲ့ပါတယ္။ စာေရးဆရာျဖစ္ဖို႔ က်မကို တြန္းအားေပးတဲ့ အခ်က္ေတြ အမ်ားႀကီး ႐ွိပါတယ္။ အဲဒါကေတာ့ က်မ ဖတ္ခဲ့တဲ့ စာအုပ္ေတြပါပဲ။ က်မဟာ ေက်ာင္းစာက လြဲၿပီးေတာ့ အျပင္ဘက္စာေပေတြကို မဂၢဇင္းေတြကို အမ်ား ဖတ္ခဲ့ ပါတယ္။ ေက်ာင္းစာထက္ ပိုၿပီးေတာ့ ဖတ္ခဲ့ပါတယ္။ အဲ့ဒီေတာ့ က်မ မွတ္မိသေလာက္ေပါ့၊ က်မ ဖတ္ခဲ့တဲ့ စာအုပ္ေတြဟာ အမ်ားႀကီးပါပဲ။ စာေရးဆရာႀကီး တကၠသိုလ္ဘုန္းႏိုင္၊ စာေရးဆရာႀကီး ဓူ၀ံ၊ ဆရာမႀကီး ေဒၚခင္ႏွင္းယု၊ ဂ်ာနယ္ေက်ာ္မမေလး၊ သူတို႔ စာအုပ္ေတြကို က်မ ဖတ္ပါတယ္။ အဲ့ဒီမွာ က်မဘ၀မွာ ပထမဦးဆံုး ဖတ္ဖူးတဲ့ စာအုပ္တအုပ္ကို အခုထိ မွတ္မိပါတယ္။ ဒါဟာ က်မအတြက္ ပထမဦးဆံုး ၀တၳဳပါ။ အဲ့ဒါကေတာ့ စာေရးဆရာႀကီးဓူ၀ံရဲ႔ 'မာလာ' လို႔ အမည္ရတဲ့ ၀တၳဳ ျဖစ္ပါတယ္။ 'မာလာ' ဟာ လက္သံုးလံုးေလာက္ ထူတဲ့ စာအုပ္ႀကီးတအုပ္ပါ။ သူ႔ အဲ့ဒီစာအုပ္ကို က်မရဲ႔ က်မကိုယ္ပိုင္အျမင္နဲ႔ ဖတ္ခဲ့တာေတာ့ မဟုတ္ပါဘူး။ အဲ့ဒီအခ်ိန္တုန္းက က်မက ကာတြန္းေတြပဲ ဖတ္ပါတယ္။ ကာတြန္းေတာင္မွ ထူရင္ မဖတ္ပါဘူး။ ခပ္ပါးပါးပဲ ဖတ္ပါတယ္။ တရက္က်ေတာ့ က်မ စတုတၳတန္း စာေမးပြဲအၿပီး ေက်ာင္းအားတဲ့ အခ်ိန္မွာ က်မ ေမေမက စာအုပ္တအုပ္ ယူလာေပးပါတယ္။
"သမီး ဒီ၀တၳဳကို ဖတ္စမ္း" လို႔ က်မကို ေျပာပါတယ္။ အဲ့ဒီ၀တၳဳက 'မာလာ' ၀တၳဳပါ။ က်မက စာအုပ္ႀကီးကို ၾကည့္ၿပီးေတာ့ လန္႔သြားတယ္။ "အား စာအုပ္ႀကီးက အထူႀကီးပါလားေမေမ" လို႔ ေျပာေတာ့ "ေအး ထူေတာ့ ထူတယ္၊ ဒါေပမယ့္ သမီး စိတ္၀င္စားမွာပါ" တဲ့။ သမီးတို႔ ေမာင္ႏွမေတြဟာ စကားေျပာရင္ အင္မတန္ ႐ိုင္းတယ္တဲ့။ ကိုကိုရယ္၊ ညီမေလးရယ္ ဘယ္ေတာ့မွ စကားမေျပာဘူး၊ ေမာင္ႏွမအခ်င္းခ်င္း အႀကီးနဲ႔အငယ္ကို နင္, ငါ သံုးတယ္တဲ့။ အဲ့ဒါ မေကာင္းဘူးတဲ့၊ ဒီေတာ့ သမီး ဒီစာအုပ္ကို ဖတ္တဲ့အခါမွာ ဖတ္ၿပီးသြားရင္ သမီး ယဥ္ေက်းသိမ္ေမြ႔လာလိမ့္မယ္။ ဒီစာအုပ္ထဲမွာ လူေတြဟာ စကားေျပာရင္ သိပ္ယဥ္ေက်းတာပဲတဲ့။ ဖတ္ၾကည့္ပါတဲ့။ အဲ့ဒီေတာ့ က်မကလဲ ေမေမက ဖတ္ခိုင္းတယ္ဆိုရင္ ငါဖတ္ဖို႔ သင့္တာေပါ့။ ကိုယ့္ဖာသာကိုယ္ ေတြးၿပီးေတာ့ ေမ့ေမ့ေ႐ွ႔မွာပဲ အဲ့ဒီစာအုပ္ကို က်မ ဖြင့္ဖတ္ လိုက္ပါတယ္။ စ ဖြင့္ဖြင့္ခ်င္းပဲ အဲ့ဒီစာအုပ္ကို က်မ စိတ္၀င္စားသြားတယ္။ သူက အခန္း(၁) အဖြင့္မွာ အက်ဥ္းေထာင္တခုရဲ႔ ျမင္ကြင္းနဲ႔ စထားပါတယ္။ အဲ့ဒီ အက်ဥ္းေထာင္ထဲမွာ၊ အခ်ဳပ္ခန္းထဲမွာ၊ သံတိုင္ေတြေနာက္မွာ အက်ဥ္းသား ၁၀ ေယာက္ အက်ဥ္းက် ေနပါတယ္။ သူတို႔ကေတာ့ တိုင္းျပည္ကို ေတာ္လွန္ပုန္ကန္လို႔ ခ်ဳပ္ထားတဲ့ အက်ဥ္းသား ေတြပါ။ တေယာက္က ေခါင္းေဆာင္၊ အဲ့ဒီေခါင္းေဆာင္နာမည္က ဗိုလ္နႏၵလို႔ ေခၚပါတယ္။ သူ႔ရဲ႔ ေနာက္ပါက ၉ ေယာက္ ႐ွိပါတယ္။ သူတို႔ ၁၀ ေယာက္ကို ဒီကေန႔ ညေန ေနကြယ္လို႔ ႐ွိရင္ လည္ပင္းကို ႀကိဳးကြင္းစြပ္ၿပီး၊ မေသမခ်င္း ႀကိဳးေပးသတ္ခံရဖို႔ ဘုရင္က အမိန္႔ ခ်ၿပီးသားပါ။ ဒီေတာ့ သူတို႔ အားလံုးဟာ ဒီကေန႔ ညေနမွာ ေသမယ္ဆိုတာ ေသခ်ာေနေတာ့ ေတာ္ေတာ္ ေၾကာက္႐ြ႔ံတုန္လႈပ္ေနပါတယ္။ တပည့္ေတြဟာ ငိုတဲ့သူက ငိုေနၾကတယ္။ နံရံကို လက္သီးနဲ႔ထိုးၿပီး ေအာ္တဲ့သူက ေအာ္ေနၾကတယ္။ ေနာက္ ေဒါသတႀကီး စကားေျပာတဲ့သူက ေျပာေနၾကတယ္။ အဲ့ဒါေတြကို ၾကည့္ၿပီးေတာ့ သူတို႔ရဲ႔ေခါင္းေဆာင္ ဗိုလ္နႏၵက ေတာ္ေတာ္စိတ္မေကာင္း ျဖစ္တယ္။ "သူတို႔ခမ်ာ ငါ့ရဲ႔ ေခါင္းေဆာင္မႈကို လိုက္ခဲ့တဲ့အတြက္ သူတို႔ဟာ ႀကိဳးေပးၿပီး အသတ္ခံရေတာ့မွာပါလား၊ သူတို႔ေတြ အေသေျဖာင့္ေအာင္၊ ေသျခင္းတရားကို တည္တည္ၿငိမ္ၿငိမ္ ရင္ဆိုင္ႏိုင္ ေအာင္ ငါ ကဗ်ာလကၤာတပုဒ္ ႐ြတ္ျပမွ ျဖစ္မယ္" လို႔ သူ႔ဖာသာသူ ေတြးၿပီးေတာ့ သူ ကဗ်ာလကၤာတပုဒ္ ႐ြတ္ျပပါတယ္။ အဲ့ဒီကဗ်ာကေတာ့ အနႏၵသူရိယ အမတ္ႀကီး ေရးစပ္ခဲ့တဲ့ အမ်က္ေျဖ အလကၤာလို႔ အမည္ရတဲ့ ကဗ်ာေလးတပုဒ္ပါ။ "သူတည္းတေယာက္၊ ေကာင္းဖိ္ု႔ေရာက္မူ၊ သူတေယာက္မွာ၊ ပ်က္လင့္ကာသာ၊ ဓမၼတာတည္း" အဲ့ဒီကဗ်ာပါ။ သူက အဲ့ဒီကဗ်ာကို ႐ြတ္တဲ့အခါမွာ စာေရးဆရာက ဘယ္လိုဖြဲ႔ထားသလဲဆိုေတာ့ ဗိုလ္နႏၵသည္ သူ၏ ေအာင္ျမင္လွေသာ အသံ၀ါႀကီးနဲ႔ထိုကဗ်ာကို ႐ြတ္ဆို၏တဲ့။ အဲ့ဒီမွာ က်မက နည္းနည္း ကေလး နားမလည္ဘူး ျဖစ္သြားတယ္။ ဗိုလ္နႏၵကို က်မသိတာက သူပုန္ဗိုလ္လို႔ က်မသိပါတယ္။ သူပုန္ဗိုလ္ တေယာက္ကို ဘာျဖစ္လို႔ အဲ့ဒီလို ဖြဲ႔သလဲ ေအာင္ျမင္လွေသာ အသံ၀ါႀကီးဆိုတာ သူပုန္ဗိုလ္ကို ဖြဲ႔ရမယ့္ စကားမဟုတ္ပါဘူး။ ဒါဟာ သူရဲေကာင္းေတြ ဟီး႐ိုးေတြကိုသာ သံုးရမယ့္ စကားပါ။ ဒီေတာ့ က်မအျမင္မွာ သူပုန္ဗိုလ္ဆိုတာ လူဆိုးပဲ၊ လူဆိုးတေယာက္ကို ေအာင္ျမင္လွေသာ အသံ၀ါႀကီးနဲ႔လို႔ ဖြဲ႔တာဟာ နည္းလမ္း မက်ဘူးလို႔ က်မရဲ႔ စတုတၳတန္း အျမင္နဲ႔ ေတြးပါတယ္။ အဲ့ဒါနဲ႔ ေမေမ့ကို ေမးမိတယ္။ ေမေမလို႔ ဗိုလ္နႏၵဟာ ဘာလဲလို႔၊ အဲ့ဒီလို ေမးေတာ့ ေမေမက ဇာတ္လိုက္တဲ့၊ (ရီသံမ်ား) က်မပိုၿပီးေတာ့ နားမလည္ဘူး ျဖစ္သြားတယ္။ (ရီသံမ်ား) သူပုန္ဗိုလ္လို႔လဲ ေျပာေသးတယ္၊ ဇာတ္လိုက္လို႔လဲ ေျပာေသးတယ္၊ က်မ အဲ့ဒီမွာ အဲ့ဒီႏွစ္ခုကို ယွဥ္ၿပီး နားမလည္ဘူးေပါ့။ က်မ အျပင္မွာ သူခိုးေတြ၊ ဓါးျပေတြ၊ သူပုန္ေတြ၊ ခါးပိုက္ႏိႈက္ေတြ၊ အဲ့ဒါေတြ အကုန္လံုးက လူဆိုးေတြ စာရင္းထဲမွာ ပါတယ္။ ဒီေတာ့ ဒီလူဆိုးတေယာက္က ဘာျဖစ္လို႔ ဇာတ္လိုက္ျဖစ္သလဲ က်မက ေမေမ့ကို ျပန္ေမးတယ္။ ေမေမလို႔ ေမေမ့ဥစၥာက ျဖစ္ႏိုင္ပါ့မလား၊ သူပုန္က ဘယ္လိုလုပ္ၿပီးေတာ့ ဇာတ္လိုက္ ျဖစ္မလဲ၊ မျဖစ္ႏိုင္ဘူး ထင္တယ္လို႔ က်မကေျပာေတာ့ ေမေမက ျဖစ္ႏိုင္တာေပ့ါ သမီးရယ္တဲ့၊ တခါတခါက်ေတာ့ တိုင္းျပည္ကို အုပ္ခ်ဳပ္မင္းလုပ္တဲ့ ႐ွင္ဘုရင္က ဆိုးေနရင္၊ ယုတ္မာေနရင္၊ ေကာက္က်စ္ေနရင္ သူပုန္ဆိုတာလဲ ဇာတ္လိုက္ ျဖစ္တတ္ပါတယ္တဲ့။ (ရီသံမ်ား၊ လက္ခုပ္သံမ်ား)
အဲ့ဒီေတာ့မွ က်မ ေရးေရးေလး သေဘာေပါက္သြားပါတယ္။ က်မ ဒီ၀တၳဳကို ေတာ္ေတာ္ စိတ္၀င္စားသြားၿပီ၊ ဒါေပမယ့္ ထပ္ၿပီးေတာ့ ေမးေသးတယ္၊ ဟုတ္ပါၿပီလို႔ အဲ့ဒါဆိုလို႔႐ွိရင္ ဒီသူပုန္ဗိုလ္က ဇာတ္လိုက္ျဖစ္ေနရတာ သူက ဘာျဖစ္လို႔ သူပုန္ဘ၀ကို ဘာျဖစ္လို႔ ေရာက္သလဲ ေမေမလို႔ က်မက ျပန္ေမးတယ္။ ျပန္ေမးေတာ့ ေမေမကလည္း သူ႔သမီးကို စာဖတ္ေစခ်င္ေတာ့ ႐ွင္းျပတယ္၊ သူ႔ဘ၀တဲ့၊ သူကေတာ့ သူပုန္ဘယ္ဟုတ္မလဲ သမီးရယ္တဲ့၊ သူက ဘုရင့္သားေတာ္ တပါးပါ၊ သူတကၠသိုလ္ျပည္မွာ ပညာသြားသင္ေနတုန္းက သူ႔အေဖရဲ႔ ထီးနန္းစည္းစိမ္ကို သူ႔အေဖလက္ေအာက္က စစ္သူႀကီးတပါးက တိုက္ခိုက္ၿပီးေတာ့ သိမ္းယူထားတဲ့အတြက္ သူဟာ ျပန္လာတဲ့အခါက်ေတာ့ သူပုန္ဘ၀ကို ေရာက္ရတာပါတဲ့။ (လက္ခုပ္ၾသဘာသံမ်ား) အဲ့ဒီလို ေျပာပါတယ္။ (လက္ခုပ္သံမ်ား) အဲ့ဒီေတာ့ က်မက ပိုၿပီး စိတ္၀င္စားသြားပါတယ္၊။ ဟုတ္ပါၿပီေမေမ အဲ့ဒါဆိုရင္ သမီး ဒီ၀တၳဳကို ဖတ္ပါေတာ့မယ္။ ဒါေပမယ့္ သမီး ဒီဇာတ္လမ္းအဆံုးကို သိပ္သိခ်င္တာလို႔၊ အဲ့ဒီ ဇာတ္လမ္းအဆံုးကိုေတာ့ သမီးကို ႀကိဳၿပီးေတာ့ ေျပာပါအုန္းလို႔။ သူက သူ႔အေဖရဲ႔ ထီးနန္းစည္းစိမ္ကို ျပန္ရရဲ႔လားလို႔ က်မ ေမးလိုက္တယ္။ က်မေမးလိုက္ေတာ့ ေမေမက ရတယ္ သမီးတဲ့။ ေနာက္ဆံုးက်ေတာ့ သူရသင့္တဲ့ သူ႔အေဖရဲ႔ စည္းစိမ္ကို သူျပန္ရသြားပါတယ္တဲ့။ အဲ့ဒီလို က်မကို ေျပာပါတယ္။ (ရီသံမ်ား၊ လက္ခုပ္သံမ်ား) အဲ့ဒါနဲ႔ပဲ က်မ ဒီဇာတ္လမ္းကို ႀကိဳက္လို႔ ဒီ၀တၳဳကို ဖတ္ပါတယ္။ တကယ္လဲ ေမေမေျပာသလိုပဲ သူပုန္ဗိုလ္နႏၵဟာ သူရသင့္ရထိုက္တဲ့ သူ႔အေဖရဲ႔ ဒီနန္းစည္းစိမ္ကို ျပန္ရသြားပါတယ္။ ဘယ္လိုနည္းနဲ႔ သူထီးနန္းစည္းစိမ္ကို ျပန္ရသြားလဲ၊ အဲ့ဒါကို သိခ်င္ရင္ေတာ့ ဓူ၀ံရဲ႔ 'မာလာ' စာအုပ္ကို ဖတ္ၾကည့္ပါ။ (လက္ခုပ္သံမ်ား) အဲ့ဒါ က်မရဲ႔ စာေရးဆရာ ျဖစ္ခ်င္တဲ့စိတ္အစပါပဲ။
က်မဟာ လူေတြကို စ႐ိုက္အမ်ိဳးမ်ိဳး ေရးဖြဲ႔ခ်င္တယ္။ လူဆိုးဆိုလဲ လူဆိုးစ႐ိုက္၊ လူေကာင္းဆိုရင္လဲ လူေကာင္းစ႐ိုက္ အဲ့ဒီလို ေရးဖြဲ႔ေတာ့ ဇာတ္လမ္းေတြ ဆင္ခ်င္တယ္။ အမွန္တရားဟာ ေ႐ွ႔မွာ ေရာက္သင့္တဲ့ အခ်ိန္မွာေ႐ွ႔မွာ ေရာက္ဖို႔ က်မက ထည့္ခ်င္တယ္။ အဲ့ဒီလို စိတ္ေလးေတြဟာ ၀တၳဳေတြ ဖတ္ရင္း ဖတ္ရင္းကေနၿပီး က်မကို ပိုပို ပိုပို တြန္းအားေပးလာေတာ့ က်မဟာ စာေရးဆရာ ျဖစ္ခ်င္တဲ့ စိတ္တခုထဲနဲ႔ က်မဟာ ႀကီးျပင္းခဲ့ ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ က်မ ဆယ္တန္းေအာင္တဲ့အခါ ေျခေခ်ာ္ လက္ေခ်ာ္နဲ႔ ဂုဏ္ထူး ၅ ခု ရသြားပါတယ္။ အဲ့ဒီေတာ့ အဲဒီဂုဏ္ထူး ၅ ခုေလးကို က်မက ႏွေမ်ာၿပီးေတာ့ ေဆးတကၠသိုလ္ကို လိုက္ပါတယ္။ (ရီသံမ်ား) က်မတို႔ ေခတ္တုန္းက ဂုဏ္ထူး ၆ ခုေတြ၊ ၅ ခုေတြ၊ ၄ ခုေတြ အမ်ားႀကီးပါပဲ။ သူတို႔ေတြ အားလံုးဟာ ေဆးတကၠသိုလ္ကို၀င္ဖို႔ပဲ အာ႐ံု႐ွိၾကပါတယ္။ ႐ူပေဗဒ၊ ဓါတုေဗဒေတြကို မ၀င္ၾကပါဘူး။ မိဘေတြ ကိုယ္တိုင္ကလည္း ေဆးတကၠသိုလ္ကို ၀င္ေစခ်င္တယ္။ က်မကိုယ္တိုင္ကလဲ က်မရဲ႔ မိဘေတြက ေဆးတကၠသိုလ္ကို လိုက္ဖို႔ ေျပာလို႔ က်မကလဲ ဂုဏ္ထူးေလးကို အားနာလို႔ ေဆးတကၠသိုလ္ကို ၀င္ခဲ့ပါတယ္။ ၀င္ခဲ့ေတာ့ က်မဟာ ဆရာ၀န္ဘ၀ကို လံုး၀၀ါသနာ မပါပဲ ေရာက္ခဲ့တာဆိုေတာ့ အတန္းထဲမွာ ေဆးပညာကလြဲရင္ အားလံုးကို စိတ္၀င္စားပါတယ္။ (ရီသံမ်ား)
က်မ တေန႔တေန႔ ဖတ္တဲ့ စာေတြဟာ ေဆးပညာနဲ႔ ဘာမွ မဆိုင္ပါဘူး။ က်မတို႔ ေရနံေခ်ာင္းမွာ စာၾကည့္တိုက္ ေကာင္းေကာင္း မ႐ွိဘူး၊ ေဆးေက်ာင္း ေရာက္ေတာ့ မႏၱေလးေဆးတကၠသိုလ္မွာ အင္မတန္ ႀကီးမားတဲ့ စာၾကည့္တိုက္ႀကီးတခု က်မသြားေတြ႔တယ္။ အဲ့ဒီ စာၾကည့္တိုက္ႀကီးထဲမွာ က်မ မဖတ္ဖူးတဲ့ စာအုပ္ေတြ၊ ၾကားဖူးၿပီးေတာ့ မဖတ္ဖူးတာ၊ ၾကားေတာင္ မၾကားဖူးတာ၊ ျမန္မာလို အဂၤလိပ္လို အစံုပါပဲ။ အဲ့ဒါႀကီးကို က်မ ျမင္ၿပီးေတာ့ ငါေတာ့ ဒီ ေဆးတကၠသိုလ္ ၇ ႏွစ္ အတြင္း ဒီစာအုပ္ေတြ ၿပီးေအာင္ဖတ္မွ ျဖစ္မယ္လို႔ ဆံုးျဖတ္ပါတယ္။ အဲ့ဒီလိုနဲ႔ က်မ အျပင္စာေတြ ဖတ္ခဲ့တယ္။ အတန္းထဲမွာ စာသင္တဲ့အခါမွာ က်မက ေနာက္ဆံုးကေန မတ္တတ္ရပ္ပါတယ္။ ဆရာ စာေမးလြတ္ေအာင္လို႔ပါ။ ေ႐ွ႔မွာ ရပ္လို႔႐ွိရင္ ဆရာက လွမ္းလွမ္းၿပီး စာေမးလို႔ပါ။ စာသင္ရတဲ့အခါမွာလဲ က်မ အားက်စိတ္ လံုး၀မေပၚပါဘူး။ က်မတို႔ ေက်ာင္းမွာ ေရာဂါနံမည္ေတြ၊ ကုထံုးနာမည္ေတြ အဲ့ဒါေတြ အားလံုးဟာ လူနံမည္ေတြနဲ႔ ခ်ည္းပါပဲ။ ဥပမာ ေရာဂါတခုခုကို တေယာက္ေယာက္က ႐ွာေတြ႔သြားၿပီဆိုရင္ အဲ့ဒီလူရဲ႔ နာမည္ကို ေ႐ွ႔မွာတပ္ၿပီးေတာ့ နံမည္နဲ႔ ေရာဂါနံမည္ ေပးပါတယ္။ ဥပမာ ေကာ့ ဆိုတဲ့သူက ေရာဂါတခုကို ႐ွာေဖြေတြ႔ခဲ့တယ္။ အဲ့ဒီ ေကာ့ ႐ွာေတြ႔ခဲ့တဲ့ အဆုပ္ေရာဂါကို ေကာ့ Lung ေကာ့ဒစိေပါ့။ ေကာ့ရဲ႔ေရာဂါလို႔ နံမည္ တပ္ပါတယ္။ ေနာက္ၿပီး ပဲေလာ့ လို႔ေခၚတဲ့ ျပင္သစ္သမားေတာ္ႀကီး တေယာက္က ႐ွာေတြ႔ခဲ့တဲ့ ေရာဂါ၊ ေမြးရာပါ ႏွလံုးေရာဂါ၊ အဲ့ဒါဆိုလို႔ ႐ွိရင္ ပဲေလာ့တက္ထြာေလာ္ဂ်ီလို႔ သူတို႔က နံမည္ေပးပါတယ္။ ပဲေလာ့ ႐ွာေတြ႔ခဲ့ေသာ ေရာဂါ၊ အဲ့ဒီလိုမ်ိဳးေတြ ေထာင္ေပါင္း၊ ေသာင္းေပါင္းမ်ားစြာ ေန႔စဥ္ က်မတို႔ စာက်က္ရပါတယ္။ အဲ့ဒီလို က်က္ေနတဲ့အခါမွာ ဒီနံမည္ေတြကို က်က္ၿပီးေတာ့ ငါသူတို႔ ဘ၀ကို အားက်လိုက္တာ ဆိုတဲ့စိတ္မ်ား ၀င္ခဲ့မိသလားလို႔ အခုေန က်မျပန္ေတြးၾကည့္ေတာ့ က်မ နည္းနည္းမွ အားက်စိတ္ မ၀င္ခဲ့ပါဘူး။ တခါတခါ သူတို႔ကို ၿငိဳေတာင္ၿငိဳျငင္ မိပါတယ္။ သူတို႔ဟယ္ ႐ွာလိုက္ ေဖြလိုက္ၾကတာ၊ ေတြ႔ပဲ ေတြ႔ႏိုင္လြန္းတယ္၊ သူတို႔ ႐ွာၿပီးေတာ့ ေတြ႔ေတာ့ ငါတို႔မွာ စာေတြ က်က္လို႔ကို မၿပီးႏိုင္ေတာ့ဘူး။ (ရီသံမ်ား၊ လက္ခုပ္သံမ်ား) အဲ့ဒီေလာက္ထိေအာင္ က်မ ေမတၱာပို႔ခဲ့ ပါတယ္။ ဒါ က်မ ေဆးေက်ာင္းသူဘ၀ ညံ့ဖ်င္းမႈေတြပါ။
ဒီလိုနဲ႔ တႏွစ္ၿပီး တႏွစ္ ယက္ကန္ယက္ကန္နဲ႔ စာေမးပြဲေတြ နီးေတာ့ စာေလးက်က္လိုက္၊ ေအာင္လိုက္၊ တခါတေလ တခါတည္းနဲ႔ မေအာင္လို႔ ႏွစ္ခါျပန္ ေျဖရပါတယ္။ က်မတို႔ ေက်ာင္းမွာေတာ့ ဆပ္ပလီမန္ထရီဆိုတာ ႐ွိပါတယ္။ ဆပ္ပလီမန္ထရီက စာေမးပြဲ က်ၿပီးေတာ့ က်တဲ့ဘာသာကိုပဲ ျပန္ေျဖရတာပါ။ ေတာ္ပါေသးရဲ႔ ဆပ္ပလီမန္ထရီသာ မ႐ွိခဲ့ရင္ က်မ တတန္းႏွစ္ႏွစ္ ေလာက္ ေနရဖို႔ အေၾကာင္း႐ွိပါတယ္။ အဲ့ဒီလိုနဲ႔ က်မ ဆရာ၀န္ ျဖစ္ပါတယ္။ ဆရာ၀န္ျဖစ္လာေတာ့ ဒီလို ခပ္ညံ့ညံ့ ေဆးေက်ာင္းသူတေယာက္က ဘယ္လိုဆရာ၀န္မ်ိဳးျဖစ္မလဲ။ ေတြးၾကည့္ရင္ေတာ့ သေဘာေပါက္ႏိုင္စရာ အေၾကာင္း႐ွိပါတယ္။
ဒါေပမယ့္ က်မရဲ႔ ဆရာ၀န္ဘ၀ကို ပိုၿပီးေတာ့ ပံုေပၚသြားေအာင္၊ ေက်ာင္းသူေက်ာင္းသားေတြ ပိုၿပီးေတာ့ နားလည္သြားေအာင္ က်မ ကာတြန္းေလးတပုဒ္နဲ႔ ဥပမာေပးခ်င္ပါတယ္။ အဲ့ဒီကာတြန္းေလးကို ေရးဆြဲတဲ့သူ ဘယ္သူလဲလို႔ က်မ မမွတ္မိေတာ့ပါဘူး။ က်မည့ံတဲ့အထဲမွာ အဲ့ဒါလဲ ပါပါတယ္။ က်မက ဆရာေအာ္ပီက်ယ္ကို ေတာင္ ေမးၾကည့္ပါေသးတယ္။ ကာတြန္းဟာ က်မ အခုထိ သတိရေနေသးတယ္ဆရာလို႔ ဆရာမ်ား ဆြဲခဲ့ သလားလို႔ က်ေနာ္ မဆြဲခဲ့ ပါဘူးတဲ့။ ဒါေပမယ့္ က်မရင္ထဲမွာ အဲ့ဒီ ကာတြန္းေလးဟာ အခုခ်ိန္ထိ ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ စြဲတင္က်န္ရစ္ခဲ့ပါတယ္။ ေအာ္ ငါနဲ႔ တူလိုက္ေလျခင္း၊ အဲ့ဒီ ကာတြန္းအေတြးေလးကို က်မ ေျပာျပမယ္။ သူက တမ်က္ႏွာ ကာတြန္းပါ။ မဂၢဇင္းရဲ႔ သရုပ္ေဖာ္ပံု၊ မဂၢဇင္းမွာ တမ်က္ႏွာ ၄ ခု ေလာက္ပါတယ္။ တခါတေလ ၆ ခုေလာက္ပါတယ္။ အခု က်မကာတြန္း အကြက္ ၆ ကြက္ပါတဲ့ ကာတြန္းပါ။ သူက ပထမဦးဆံုး အကြက္မွာ လူမမာတေယာက္ ၾကမ္းျပင္ေပၚမွာ ပက္လက္ႀကီး စန္႔စန္႔ႀကီး အိပ္ေနတယ္၊ လူနာရဲ႔ ေဘးနားေလးမွာ လူနာရဲ႔ ဇနီးလို႔ ထင္ရတဲ့ အမ်ိဳးသမီးေလးက တေယာက္၊ သူက က်ံဳ႔က်႔ံဳေလးထိုင္ၿပီးေတာ့ စိတ္ပူေနတဲ့ မ်က္ႏွာေလးနဲ႔ လူနာကို ၾကည့္ေနပါတယ္။ သူတို႔ႏွစ္ေယာက္ရဲ႔ ေဘးနားမွာေတာ့ ဆရာ၀န္တေယာက္ မတ္တတ္ရပ္ေနပါတယ္။ အဲဒီဆရာ၀န္က လူနာကို နားၾကပ္ကေလး နားမွာေထာက္ၿပီး စမ္းသပ္ေနပါတယ္၊ အဲဒါ ပထမဦးဆံုးအကြက္။ ဒုတိယအကြက္ကေတာ့ အဲဒီဆရာ၀န္ကို ကာတြန္းဆရာက ပံုႀကီးခ်ဲ႔ၿပီး ဆြဲပါတယ္။ ဆရာ၀န္ရဲ႔ မ်က္လံုးေတြကို အဓိက ထားတယ္။ ဆရာ၀န္ရဲ႔ မ်က္လံုးက ဘာမွမသိတဲ့ အူေၾကာင္ေၾကာင္ မ်က္လံုးမ်ိဳးပါ။ မ်က္လံုးေလးက လည္ေနတယ္။ ဆရာ၀န္ရဲ႔ ေခါင္းေပၚမွာလဲ ကြက္႐ွင္မတ္ေပါ့ ေမးခြန္းလကၡဏာေလးနဲ႔၊ သူ႔ရဲ႔ေဘးနားမွာ ႐ႈပ္ေနတဲ့ သပြတ္အူလို ပံုစံေလးနဲ႔။ ဘာေရာဂါပါလိမ့္ သူေတာ္ေတာ္ဦးေဏွာက္ေျခာက္ ေနၿပီလို႔ ကာတြန္းၾကည့္တဲ့ပရိသတ္ သိေအာင္ ကာတြန္းဆရာက ဆြဲထားပါတယ္။ အဲ့ဒါက ဒုတိယအကြက္။ ေနာက္ တတိယအကြက္ေရာက္ေတာ့ ဆရာ၀န္ကိုပဲ အသားေပးၿပီး ဆြဲထားတယ္၊ ဆရာ၀န္ရဲ႔ မ်က္၀န္းမွာ ေစာေစာက ျမင္ေနရတဲ့ အူေၾကာင္ေၾကာင္ မ်က္လံုးမ႐ွိေတာ့ဘူး။ သူ႔မ်က္လံုးေလးေတြက ေတာက္ေနတယ္။ သူ႔ရဲ႔ ေခါင္းေပၚမွာလဲ ေစာေစာက ကြက္႐ွင္မတ္ေတြ၊ သပြတ္အူေတြ မ႐ွိေတာ့ပဲနဲ႔ လင္းေနတဲ့ ဖန္သီးေလးတလံုးကို ေခါင္းေပၚမွာ ဆြဲထားပါတယ္။ ဖန္သီးေလးေဘးမွာ အေခ်ာင္းေခ်ာင္းေလးေတြနဲ႔ သူဘာေရာဂါလဲဆိုတာ ႐ွာလို႔ ရၿပီဆိုတဲ့ အဓိပၸါယ္၊ က်မတို႔ သိေစပါတယ္။ ေနာက္ စတုတၳကြက္မွာေရာက္ေတာ့ ဆရာ၀န္က သူတပ္ထားတဲ့ နားက်ပ္ကို ခၽြတ္ၿပီး လူနာ႐ွင္ အမ်ိဳးသမီးဘက္ကို လွည့္ၿပီးေတာ့ စိတ္မေကာင္းတဲ့ မ်က္ႏွာေလးနဲ႔ က်ေနာ္ ၀မ္းနည္းပါတယ္၊ လူမမာဟာ အသက္မ႐ွိေတာ့ပါဘူးတဲ့။ (ရီသံမ်ား) အဲ့ဒီလို ေျပာလိုက္ပါတယ္။ အဲ့ဒါက စတုတၳအကြက္ေပါ့။ ေနာက္ ပဥၥမအကြက္ကို ေရာက္ေတာ့ ေစာေစာတုန္းက ၾကမ္းျပင္ေပၚမွာ က်ံဳ႔က်ံဳ႔ေလးထိုင္ၿပီး စိုးရိမ္ပူပန္တဲ့ မ်က္ႏွာေလးနဲ႔ သူ႔ေယာက်္ားကို ၾကည့္ေနတဲ့ လူမမာ႐ွင္အမ်ိဳးသမီးက သူ႔ေယာက်္ားဘက္ကို လက္ညႇိဳး ေငါက္ေငါက္ထိုးၿပီးေတာ့ '႐ွင္ ဆရာ၀န္ထက္ ပိုၿပီးေတာ့ မသိခ်င္နဲ႔' အဲ့ဒီလို ေျပာလိုက္ပါတယ္။ (ရီသံမ်ား၊ လက္ခုပ္သံမ်ား)
အဲ့ဒီေတာ့ ကာတြန္းထဲက ဆရာ၀န္လို က်မဟာ၊ ကာတြန္းထဲက လူနာ႐ွင္မိန္းမလို အမ်ားႀကီး ႀကံဳေတြ႔တဲ့အခါ က်မရဲ႔ေဆးခန္းဟာ လူနာေတာ္ေတာ္မ်ားပါတယ္။ ေရနံေခ်ာင္းၿမိဳ႔မွာ ေဒါက္တာ တင္တင္၀င္း ဆိုတာ နံမည္ ေတာ္ေတာ္ႀကီးပါတယ္။ ေစာေစာက ေဒါက္တာ တင္ေမာင္သန္းေျပာသြားတဲ့ ပူေဖာင္းေလးေတြလဲ ပါတာေပါ့။ အဲ့ဒီေတာ့ ဒါဟာ က်မရဲ႔ ဆရာ၀န္ဘ၀ သ႐ုပ္ေပၚေအာင္ ကာတြန္းေလးနဲ႔ ဥပမာ ေပးတာပါ။ က်မရဲ႔ ဆရာ၀န္ဘ၀ကို က်မ ထူးျခားတဲ့ အျဖစ္အပ်က္ကေလးတခု က်မေျပာျပရင္ ပိုၿပီးေတာ့ သေဘာေပါက္ သြားမယ္လို႔ က်မ ထင္ပါတယ္။ ဒါဟာ က်မလို ခပ္ညံ့ညံ့ဆရာ၀န္ေတြသာႀကံဳရမယ့္ အခ်က္ပါ။ ေတာ္တဲ့ ဆရာ၀န္ေတြ ဒါမ်ိဳး လံုး၀ ႀကံဳရမွာ မဟုတ္ဘူး။ ဒါဟာ ေသခ်ာပါတယ္။ က်မဟာ ဆရာ၀န္ျဖစ္ၿပီးေတာ့ ၃ လ ေလာက္အခ်ိန္မွာ ႀကံဳရတဲ့ အျဖစ္ကေလးပါ။ ၃ လ ဆိုေတာ့ ဘာအေတြ႔အႀကံဳမွ မ႐ွိေသးပါဘူး။ စမ္းတ၀ါး၀ါး ေဆးကုေနဆဲ၊ ေက်ာင္းစာနဲ႔ ျပင္ပေလာကနဲ႔ကို ထင္ဟပ္ၾကည့္ေနဆဲ အခ်ိန္ပါ။ အဲ့ဒီအခ်ိန္ တညေန က်မ ေဆးခန္းဖြင့္တဲ့အခ်ိန္မွာ က်မရဲ႔ ေဆးခန္းထဲ လူနာႏွစ္ေယာက္ ႐ွိပါတယ္။ တေယာက္က က်မ ကုလက္စ၊ တေယာက္က သူ႔အလွည့္ေရာက္ဖို႔ ထိုင္ေစာင့္ေနတယ္။ အဲ့ဒီအခ်ိန္မွာ အျပင္ဘက္ကေန အမ်ိဳးသမီးတေယာက္ ခပ္သုတ္သုတ္ ေဆးခန္းထဲ ၀င္လာပါတယ္။ ဆရာမ ဆရာမ လူနာအေရးႀကီးေနလို႔ အိမ္ပင့္ခ်င္လို႔ပါတဲ့။ အဲဒီလို ေျပာပါတယ္။ က်မက လူနာတေယာက္ကို ေဆးကုလက္စဆိုေတာ့ ခဏေစာင့္ပါဦး၊ ဒီက လူနာၿပီးရင္ လိုက္ခဲ့ပါ့မယ္ေျပာေတာ့၊ ဟာ ဘယ္ေစာင္လို႔ ျဖစ္မလဲဆရာမတဲ့၊ ဟိုမွာက အေရးႀကီးတယ္တဲ့။ လူမမာက သတိ လစ္ေနတာပါတဲ့။ သတိလစ္တယ္ဆိုေတာ့ အေရးႀကီးၿပီေပါ့၊ က်မက ကုလက္စလူနာကို ေဆးေတြ ဘာေတြ ေပးၿပီးေတာ့ ေစာင့္ေနတဲ့ လူနာကို ေစာင့္မ်ားေစာင့္ႏိုင္မလားလို႔ က်မအေရးႀကီးတဲ့ လူနာေနာက္ကို လိုက္ခ်င္လို႔ပါလို႔ ခြင့္ေတာင္းပါတယ္။ အဲ့ဒီ လူနာကလဲ သေဘာေကာင္းပါတယ္၊ လိုက္သြားပါဆရာမ က်မ ေစာင့္ပါမယ္တဲ့။
အဲ့ဒါနဲ႔ က်မ ေဆးအိတ္ကို ေပးၿပီးေတာ့ လူနာ႐ွင္ အမ်ိဳးသမီးေနာက္ လိုက္သြားပါတယ္။ အဲ့ဒီအခ်ိန္မွာ က်မတို႔ ေႏြရာသီပါ။ ေႏြရာသီမွာ ေရနံေခ်ာင္းၿမိဳ႔မွာ ေတာ္ေတာ္ ပူပါတယ္၊ ဘယ္ေလာက္ထိ ပူသလဲဆိုရင္ ေန႔လည္ ၁၂ နာရီကေန ညေန ၄ နာရီၾကားမွာ ေရလံုး၀ မခ်ိဳးရဘူးလို႔ အာဏာပိုင္ေတြက တားျမစ္ထားတဲ့အထိ က်မတို႔ ေရနံေခ်ာင္းက ပူပါတယ္။ ေရခ်ိဳးၿပီးေတာ့ ၿဗဳန္းကနဲ လဲက်ၿပီး ေသဆံုးသူေတြ အမ်ားႀကီးပါပဲ။ အဲ့ဒါေၾကာင့္ အာဏာနဲ႔ တားျမစ္ထားတဲ့ အခ်ိန္ပါ။ ေစတနာနဲ႔ အာဏာသံုးတာပါ။ တခါတခါ အာဏာဟာ ေစတနာနဲ႔လဲ သံုးတတ္ပါတယ္။ (ရီသံမ်ား၊ လက္ခုပ္သံမ်ား)
အဲ့ဒီေတာ့ က်မက လူနာအိမ္ကို လိုက္သြားပါတယ္။ လမ္းမွာလဲ က်မ စဥ္းစားေနတာေပါ့။ ေရခ်ိဳးရင္ အႏၱရာယ္႐ွိတဲ့ အခ်ိန္ပဲ။ ေမးၾကည့္တယ္ ဘာျဖစ္တာလဲေျပာ ဆိုေတာ့၊ က်မ အမႀကီးပါတဲ့၊ ေစ်းကေန မၾကာေသးခင္က ျပန္လာပါတယ္တဲ့။ ပူပူအိုက္အိုက္နဲ႔ ေစ်းက ျပန္ျပန္ခ်င္း ေရတန္းခ်ိဳးလိုက္ပါတယ္။ ေရခ်ိဳးၿပီး ကတည္းက သတိလစ္သြားတာ အခုခ်ိန္ထိ သတိျပန္လည္ မလာပါဘူးတဲ့။ အဲ့ဒီေတာ့ ဒါဟာ ေရခ်ိဳးမွားလို႔ အပူ႐ွပ္တယ္ေပါ့။ ဒါဆိုရင္ သာမိုမီတာ တိုင္းရမယ္။ စိတ္ထဲမွာ စြဲသြားတယ္။ လူနာအိမ္ေရာက္ေတာ့ လူနာက အမ်ိဳးသမီးပါ။ ခပ္၀၀၊ ထြားထြား၊ အဲ့ဒီအမ်ိဳးသမီးကို က်မက ေဘးကေန ၾကည့္လိုက္ေတာ့ သူ႔ပံုစံက မလႈပ္မ႐ွက္ ပံုစံပါ။ အဲ့ဒါနဲ႔ က်မ သာမိုမီတာေလးကို ယူၿပီးေတာ့ သူ႔ပါးစပ္ကို တိုင္းဖို႔ သူ႔ပါးစပ္ကို ဖြင့္ပါတယ္။ သူ႔ပါးစပ္က ဖြင့္လို႔ မရဘူး။ သြားစိေနတယ္။ က်မကလဲ ဘယ္ရမလဲ သြားစိေနေတာ့ သူ႔ခ်ိဳင္းထဲ တိုင္းလိုက္တာေပါ့။ သာမိုမီတာနဲ႔ ခ်ိဳင္းထဲတိုင္းေတာ့ အဖ်ား ႐ွိ မ႐ွိေပါ့။ က်မထင္သေလာက္ မဖ်ားဘူး။ ဒါနဲ႔ က်မက ေသြးေပါင္ခ်ိန္ ေတြ ဘာေတြ တိုင္းၾကည့္ေသးတယ္။ ေသြးဖိအားက သိတ္ၿပီေတာ့ မ်ားဘူး။ ေနာက္အဆုတ္ကို နားေထာင္ၾကည့္ ေတာ့ အဆုပ္မွာ အသက္႐ွဴသံ လံုး၀ မၾကားရပါဘူး။ အဲ့ဒါလဲ က်မက အားမေလွ်ာ့ေသးဘူး။ ႏွလံုးကို ေထာက္စမ္းၾကည့္ ပါတယ္။ ႏွလံုးကလဲ တခ်က္မွ မခုန္ပါဘူး။ အဲ့ဒီေတာ့ နားၾကပ္ေလးကိုခ် လူမမာ႐ွင္ဘက္ လွည့္ၿပီးေတာ့ ၀မ္းနည္းတဲ့ မ်က္ႏွာေလးနဲ႔ ေျပာေတာ့မလို႔ မေျပာရေသးဘူး၊ ေျပာမလို႔ ႐ွိေသးတယ္။ က်မရဲ႔ ေခါင္းထဲမွာ အေတြးတခ်က္ ၀င္လာပါတယ္။ အဲ့ဒါက ဘာလဲဆိုေတာ့ က်မတို႔ရဲ႔ ဆရာ့ဆရာႀကီးေတြက က်မတို႔ကို သင္ထားတာ ႐ွိပါတယ္။ လူမမာတေယာက္ကို စမ္းသပ္ၿပီးတဲ့အခါ သူေသၿပီလို႔ မေျပာမီ ေနာက္ဆံုး စမ္းသပ္နည္းေတြနဲ႔ စမ္းသပ္ရမယ္။ အဲဒီ ေနာက္ဆံုးနည္းေတြနဲ႔ စမ္းသပ္ၿပီးမွ လူနာေသၿပီလို႔ ခိုင္လံုမွသာ လူနာ႐ွင္ကို အတည္ျပဳေပးရမယ္လို႔ ေျပာေတာ့၊ ဟုတ္ၿပီ အဲ့ဒါဆိုရင္ လူနာတေယာက္ အသက္မ႐ွဴ႐ံု၊ ႏွလံုးမခုန္႐ံုနဲ႔၊ ေသၿပီလို႔ ေျပာလို႔ မျဖစ္ေသးဘူး။ ေနာက္ဆံုး စမ္းသပ္နည္းနဲ႔ စမ္းသပ္ရဦးမယ္၊ အဲ့ဒီနည္းကို ႐ွာပါတယ္။ ျဖစ္ခ်င္ေတာ့ ေနာက္ဆံုးစမ္းသပ္နည္းဟာ ဘာလဲလို႔ က်မ မမွတ္မိေတာ့ပါဘူး။ က်မစဥ္းစားတယ္။ ငါ့ကို ဆရာႀကီးေတြက သင္ေပးလိုက္တယ္၊ ဘာလဲ မသိဘူး၊ ေနာက္ဆံုးနည္း ႐ွိတယ္တဲ့။ စဥ္းစားတာ ေတာ္ေတာ္ၾကာတယ္။ ေဘးကလူေတြကလဲ က်မကို ေငးၾကည့္လို႔၊ က်မလဲ စဥ္းစားရင္း စဥ္းစားရင္း အေျဖမေပၚေတာ့ လူနာေဆးထိုးဖို႔ လာခ်တဲ့ ေရေႏြးဇလံုထဲကို က်မ အပ္ေတြထည့္၊ ပိုက္ေတြထည့္ ပိုက္ကေလးကို ေရေႏြးစုပ္လိုက္ ျပန္ထုတ္လိုက္၊ စုပ္လိုက္ ျပန္ထုတ္လိုက္နဲ႔ ေခါင္းထဲကေတာ့ သပြတ္အူေတြ ေတာ္ေတာ္မ်ားေနၿပီ။ ငါဘာလုပ္မလဲလို႔။ ကံေကာင္းခ်င္ေတာ့ က်မ သတိရသြားပါတယ္။ ဇေ၀ဇ၀ါ မ်က္လံုးေတြ အကုန္ေဖ်ာက္ၿပီး မ်က္ႏွာထား ခပ္တည္တည္နဲ႔ အဲ့ဒီအမ်ိဳးသမီး ဆီကေန က်မကို လက္ႏွိပ္ဓါတ္မီးတခုေပးပါလို႔ ေတာင္းလိုက္ပါတယ္။
ကဗ်ာကယာပဲ လက္ႏွိပ္ဓါတ္မီးထိုးေပးတယ္။ သူ႔ဆီက လက္ႏွိပ္ဓါတ္မီးကို ယူၿပီးေတာ့ လူမမာရဲ႔ မ်က္လံုးကို ဖြင့္ၿပီးေတာ့ က်မ မီးထိုးၾကည့္ပါတယ္။ သာမန္လူေတြဟာ မ်က္လံုးကို မီးေရာင္နဲ႔ လွ်ပ္တျပက္ ထိုးလိုက္လို႔ ႐ွိရင္ အဲ့ဒီ မ်က္လံုးသူငယ္အိမ္က မီးေရာင္ကို တံု႔ျပန္တဲ့အေနနဲ႔ သူငယ္အိမ္ က်ယ္ရာကေန က်ဥ္းသြားရပါတယ္။ က်ဳ႔ံ၀င္သြားရပါတယ္။ အခု က်မရဲ႔ လူနာက လက္ႏွီပ္ဓါတ္မီးနဲ႔ ထိုးလိုက္ေပမယ့္ မ်က္လံုးသူငယ္အိမ္ က်ယ္ျမဲက်ယ္လ်က္ပါ။ အဲ့ဒီေတာ့ ဒီတဖက္ မေသခ်ာေသးဘူး၊ ေနာက္တဖက္ ထပ္ထိုးၾကည့္ပါတယ္။ ထပ္ထိုးၾကည့္ေတာ့ ေနာက္တဖက္ကလဲ က်ယ္ျမဲ က်ယ္လ်က္ နည္းနည္းမွကို မလႈပ္ပါဘူး။ ေသခ်ာၿပီ ဆိုေတာ့မွ က်မက လက္ႏွိပ္ဓါတ္မီးကို ခ်၊ စိတ္မေကာင္းတဲ့ မ်က္ႏွာေလးနဲ႔ လူမမာနားေတာ့ မေနရဲဘူး၊ ၀ုန္းဆို ထထိုင္ၿပီး ဖက္လိုက္မွာစိုးလို႔၊ လူနာ႐ွင္ဘက္ကို ကပ္သြားၿပီးေတာ့ က်မ ေျပာလိုက္ပါတယ္။ အမႀကီးလို႔ ေျပာရမွာေတာ့ က်မ ၀မ္းနည္းပါတယ္၊ အမႀကီးရဲ႔ လူမမာက အသက္မ႐ွိေတာ့ ပါဘူးလို႔၊ က်မ ေျပာလိုက္ပါတယ္။ အဲ့ဒီေတာ့ လူနာ႐ွင္ မိန္းမက က်မ ထင္သားပဲ ဆရာမတဲ့။ အဲ့ဒီလို ေျပာပါတယ္။ က်မ ေတာ္ေတာ္ ႐ွက္သြားတယ္။ ငါ့မွာေတာ့ ဒီလူနာ ေသ မေသ စဥ္းစားလိုက္ရတာ၊ သူကေတာ့ ႀကိဳၿပီးေတာ့ သိေနခဲ့ပါလား။ အဲ့ဒီအခ်ိန္မွာ က်မဟာ ထိုင္ရာကေန ထၿပီးေတာ့ ထြက္ေျပးသြားခ်င္ေလာက္ေအာင္ ႐ွက္ပါတယ္။ ႐ွက္တာနဲ႔အမွ် ေဒါသလဲထြက္။ ငါ့ကို ဒီလူနာ ေသမွန္း သိလ်က္နဲ႔ ေသေနတယ္လို႔ ထင္ေနလ်က္သားနဲ႔၊ ငါ့ေဆးခန္းကို ပိတ္ၿပီး လာခဲ့ရေအာင္ ငါ့ကို ေခၚတယ္။ က်မဟာ ေဒါသနဲ႔ ေဟာက္ထည့္လိုက္တယ္။ လူနာေသတယ္လို႔ ထင္လ်က္သားနဲ႔ က်မကို ဘာျဖစ္လို႔ လာေခၚတာလဲ၊ က်မမွာျဖင့္ ေဆးခန္းလူနာေတြ ပစ္ထားခဲ့ရတာ၊ ႐ွင္အဓိပၸါယ္မ႐ွိဘူး။ ဘာလို႔ လာပင့္တာလဲ ေဟာက္လိုက္ေတာ့၊ လူနာ႐ွင္အမ်ိဳးသမီးက မ်က္ႏွာေလး ခ်ၿပီး ေျပာပါတယ္။ ဆရာမရယ္ ေသတယ္လို႔ေတာ့ ထင္ပါတယ္၊ ဒါေပမယ့္ ဆရာမဆီက အတည္ျပဳခ်က္ေလး ယူခ်င္လို႔ပါတဲ့။ (ရီသံမ်ား) အဲ့ဒါ က်မဘ၀ရဲ႔ အင္မတန္ ထူးျခားတဲ့ အျဖစ္အပ်က္ကေလးတခုပါ။ ဒီေတာ့ က်မဟာ ဆရာ၀န္ဘ၀မွာလဲ ညံ့ဖ်င္းတဲ့ ဆရာ၀န္ပါ။
ဘယ္ေလာက္ ညံ့ဖ်င္းသလဲဆိုရင္ က်မ လူမမာေတြ အိမ္ေတြ လိုက္သြားတယ္၊ ခေလးေမြးေပးရတယ္၊ ညႇပ္နဲ႔ ဆြဲေမြးေပးရတယ္ ဆိုရင္ပဲ က်မဟာ သားဖြါးမီးယပ္ပညာ႐ွင္ေတြလို ခံစားရပါတယ္။ ဘ၀င္ျမင့္ခဲ့ပါတယ္။ အလံုး အႀကိတ္ေလးေတြ၊ အဆီလံုးေလးေတြ ခြဲစိတ္ရတာကိုပဲ က်မဟာ ခြဲစိတ္ကုဆရာ၀န္ႀကီးလို က်မ ဘ၀င္ျမင့္ခဲ့တယ္။ အဲ့ဒီအခ်ိန္မွာ က်မတို႔ ႏိုင္ငံရဲ႔ ျပင္ဘက္မွာ ေဆးပညာနဲ႔ ပါတ္သက္ၿပီး ဘာေတြ ေတြးထင္ေနသလဲ၊ ဘာေတြ စီစဥ္ေနၾကသလဲ က်မ မသိပါဘူး။
ဒိထက္ပိုညံ့တာတခုက က်မတို႔ ဆရာ၀န္ ျဖစ္ေတာ့ေနာက္မွာ က်မတို႔ႏိုင္ငံရဲ႔ ျပည္သူ႔ ေဆး႐ံုေတြမွာ တာ၀န္ထမ္းေဆာင္ဖို႔ လိုပါတယ္။ ျပည္သူ႔ေဆး႐ံု ေတြမွာ တာ၀န္ထမ္းေဆာင္ဖို႔က ဘြဲ႔ရ႐ံုနဲ႔ မျဖစ္ပါဘူး။ က်မတို႔ တိုင္းျပည္တာ၀န္ကို ထမ္းေဆာင္ခ်င္တဲ့စိတ္႐ွိရင္ တိုင္းျပည္တာ၀န္ကို ထမ္းေဆာင္ဖို႔ အခြင့္အေရးရေအာင္ စာေမးပြဲေတြ ေျဖရပါတယ္။ အဲ့ဒီက စာေမးပြဲေတြကေတာ့ ၀န္ထမ္းေ႐ြးခ်ယ္ေလ့က်င့္ေရးအဖြဲ႔က က်င္းပေပးတဲ့ စာေမးပြဲေတြပါ။ အဲ့ဒီ စာေမးပြဲေတြက ေျဖၿပီးေအာင္မွသာ က်မတို႔ဟာ တိုင္းျပည္တာ၀န္ကို ထမ္းေဆာင္ခြင့္ ႐ွိပါတယ္။ က်မဟာ ဘြဲ႔ရရျခင္း တိုင္းျပည္ကို အင္မတန္ အက်ိဳးျပဳခ်င္ပါတယ္။ တိုင္းျပည္တာ၀န္ကိုလဲ အင္မတန္ ထမ္းေဆာင္ခ်င္ပါတယ္။ အဲ့ဒါနဲ႔ပဲ က်မ စာေမးပြဲေတြ ေျဖပါတယ္။ ေျဖတိုင္း ေျဖတိုင္း က်ပါတယ္။ ေနာက္ဆံုးတႀကိမ္မွာေတာ့ ေရးေျဖစာေမးပြဲ ေအာင္သြားတယ္။ ေအာင္သြားေတာ့ က်မတို႔ က်က္ရတဲ့ စာေတြကလဲ ႏိုင္ငံေရးသိပၸံ ပါပါတယ္။ ျမန္မာစာ ပါပါတယ္။ ဗဟုသုတ ပါပါတယ္။ ေဆးပညာေတာ့ မပါပါဘူး။ (ရီသံမ်ား) အဲ့ဒီေတာ့ က်မတို႔ ေရးေျဖေအာင္သြားတဲ့အခါ က်မ ရန္ကုန္ကို လာၿပီး ႏႈတ္ေျဖ ေျဖရပါတယ္။ ႏႈတ္ေျဖေျဖေတာ့ က်မတို႔ သူငယ္ခ်င္း သံုးေလးေယာက္ စုၿပီး တအိမ္မွာ တည္းတယ္။ တည္းၿပီးေတာ့ ေနာက္ဆံုးေပၚ ဂ်ာနယ္ေတြ၊ ေဆးပညာနဲ႔ ပတ္သက္တာေတြ က်မတို႔ အကုန္ဖတ္ပါတယ္။ အဲ့ဒီအခ်ိန္တုန္းက (အိတ္စ္) ေရာဂါ ကမၻာမွာ လူသိခါစ၊ ေရာ့ဟဒ္ဆန္ေၾကာင့္ အဲ့ဒီေရာဂါကို လူေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားက သိကုန္ၾကပါၿပီ။ က်မတို႔ ေက်ာင္းတုန္းက ဒီေရာဂါဟာ မထင္႐ွားေသးတဲ့အတြက္ က်မတို႔ သိပ္စာမက်က္ရပါဘူး။ အဲ့ဒီအခ်ိန္မွာ အိတ္စ္ေရာဂါနဲ႔ပတ္သက္တဲ့ ေနာက္ဆံုးေပၚနည္းေတြ၊ ျဖစ္ပြါးတဲ့ အေၾကာင္းရင္းေတြ၊ ဆက္သြယ္မႈေတြ အားလံုးကို က်မတို႔ တညလံုး ဖတ္ရတယ္။ ဖတ္ၿပီးေတာ့ ေနာက္တေန႔ က်မတို႔ အဆင္သင့္ပဲေပါ့။ ေဆးပညာနဲ႔ ပတ္သက္လို႔ ဘာေမးေမး အားလံုးရၿပီလို႔ ဆိုၿပီး ရင္ေကာ့ၿပီး စာေမးပြဲခန္းထဲ ၀င္သြားပါတယ္။ ၀င္သြားေတာ့ က်မတို႔ကို ေမးလိုက္တဲ့ ေမးခြန္းေတြက က်မထင္ထားတဲ့ ေမးခြန္းေတြ ဘာတခုမွ မေမးပါဘူး။ က်မ မထင္မွတ္တဲ့ ေမးခြန္းေတြပဲ ေမးပါတယ္။ အဲ့ဒီ ေမးခြန္းေတြဟာလဲ က်မတခါမွ မၾကားဘူးတဲ့ ေမးခြန္းေတြပါ။ ဘာေမးခြန္းေတြလဲ ဆိုတာေတာ့ က်မ မေျပာေတာ့ပါဘူး။ မမွတ္မိလို႔ပါ။ အဲ့ဒီေမးခြန္းေတြကို ေမးၿပီးေတာ့ က်မကလဲ မေျဖႏိုင္ပါဘူး။ က်မကို ေဆးပညာနဲ႔ ပတ္သက္တဲ့တာ ေမးပါ။ က်မ အကုန္ရပါတယ္ ေျပာေတာ့ အဲ့ဒါေတြ မေမးဘူးတဲ့၊ ငါတို႔ ေမးတဲ့ ေမးခြန္းကိုပဲ ေျဖရမယ္တဲ့။ က်မ စာေမးပြဲ က်ခဲ့ပါတယ္။ က်မ အင္မတန္ ထမ္းေဆာင္ခ်င္တဲ့ တိုင္းျပည္တာ၀န္ကို မထမ္းေဆာင္ခဲ့ရပါ။ အဲ့ဒါ က်မတို႔ ဘြဲ႔ရခါစ လြန္ခဲ့တဲ့ (၁၀) ႏွစ္ကေပါ့။ အခုအခ်ိန္မွာေတာ့ အေျခအေန တမ်ိဳးေျပာင္းသြားပါၿပီ။
တိုင္းျပည္တာ၀န္ကို ထမ္းေဆာင္ဖို႔ ဖိတ္ေခၚလ်က္ ႐ွိပါတယ္။ ၿမိဳ႔နယ္ေဆး႐ံုေတြ၊ ေက်းလက္က်န္းမာေရးဌာနေတြမွာ ဆရာ၀န္ေတြ လိုေနပါတယ္တဲ့။ အရင္တုန္းက တႏွစ္တႏွစ္ ေအာင္ခဲ့တဲ့ ဆရာ၀န္ေတြ ငါးရာ ခုႏွစ္ရာေလာက္ ႐ွိပါတယ္။ ေခၚတဲ့ဆရာ၀န္က ၁၅၀ ေလာက္ပဲ ႐ွိပါတယ္။ အခုေတာ့ တႏွစ္တႏွစ္ ဘယ္ေလာက္ေအာင္သလဲေတာ့ မသိဘူး။ ေခၚတဲ့သူေတြက အမ်ားႀကီးပဲ။ ေျဖတဲ့သူတိုင္းကို အေအာင္ေပးပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ေျဖတဲ့သူ တေျဖးေျဖး နည္းသြားပါတယ္။ က်မကိုယ္တိုင္ အရင္တုန္းက တိုင္းျပည္ တာ၀န္ထမ္းေဆာင္ခ်င္တဲ့ က်မဟာ အခုအေျခအေနမွာ သြားၿပီးေတာ့ ေျဖရင္ ေအာင္မယ္ဆိုတာ က်မ သိပါတယ္။ အခုေတာ့ က်မ တိုင္းျပည္တာ၀န္ ထမ္းေဆာင္ခ်င္တဲ့စိတ္ မ႐ွိတာလား၊ အသက္ကပဲ ႀကီးသြားတာလား မသိပါဘူး။ စိတ္မ၀င္စားေတာ့ဘူး။ အခုေတာ့ က်မဟာ ခပ္ညံ့ညံ့ ျပင္ပေဆးကု ဆရာ၀န္ဘ၀နဲ႔ပဲ ဆက္ၿပီးေတာ့ ေနထိုင္လ်က္ ႐ွိပါတယ္။ အဲ့ဒါက က်မရဲ႔ ဆရာ၀န္ဘ၀ ညံ့ဖ်င္းမႈေတြပါ။
ဆရာ၀န္ဘ၀ ေျပာၿပီးေတာ့ စာေရးဆရာဘ၀ ညံ့ဖ်င္းမႈေတြကို ၀န္ခံလိုပါတယ္။ က်မ စာေရးဆရာအျဖစ္ ဘာေတြညံ့သလဲ ဆိုတာကေတာ့ က်မရဲ႔ ၀တၳဳေဆာင္းပါးေတြကို ဖတ္တဲ့ ပရိသတ္ေတြအေနနဲ႔ ထူးၿပီးေတာ့ ၀န္ခံစရာ မလိုေလာက္ေအာင္ သေဘာေပါက္ၿပီးသားလို႔ က်မ ယူဆပါတယ္။ ဒီေတာ့ က်မစာေရးတာနဲ႔ ပတ္သက္လို႔ က်မရဲ႔ အေရးအသားေတြ၊ ဇာတ္လမ္းတည္ေဆာက္ပံုေတြ၊ အေတြးအေခၚေတြ ညံ့ဖ်င္းတာကိုေတာ့ က်မ မေျပာေတာ့ပါဘူး။ ဒါေပမယ့္ ရည္႐ြယ္ခ်က္နဲ႔ ပတ္သက္ၿပီးေတာ့ ညံ့ဖ်င္းတာကိုေတာ့ က်မ ေျပာလိုပါတယ္။ က်မဟာ စာေရးဆရာ ျဖစ္လို႔သာ ျဖစ္လာရတယ္၊ ဘာရည္႐ြယ္ခ်က္မွ မ႐ွိပါဘူး။ စာေရးဆရာ ဘာ့ေၾကာင့္ ျဖစ္ခ်င္သလဲလို႔ တေယာက္ေယာက္က ေမးလိုက္တဲ့အခါမွာ က်မ အိုးနင္းခြက္နင္း အျမဲျဖစ္တတ္ပါတယ္။ ဘာေျဖလို႔ ေျဖရမွန္း မသိပါဘူး။ အဲ့ဒါဟာ က်မရဲ႔ ညံ့ဖ်င္းမႈပါ။ အခုအခ်ိန္က်မွ ျပန္စဥ္းစားၾကည့္ရတယ္။ အရင္တုန္းက က်မ မသိပါဘူး။ အခုအခ်ိန္လဲ က်မ ဘာျဖစ္လို႔ ျပန္စဥ္းစားမိသလဲဆိုေတာ့ ဆရာမႀကီး ေဒၚခင္မ်ိဳးခ်စ္ေရးတဲ့ ေဆာင္းပါးတပုဒ္ ဖတ္လိုက္ရလို႔ပါ။ ေဒၚခင္မ်ိဳးခ်စ္ကို အားလံုးသိၾကမွာပါ။ အဲ့ဒီဆရာမႀကီးက စာေရးတဲ့ ရည္႐ြယ္ခ်က္နဲ႔ ပတ္သက္လို႔ ေဆာင္းပါးတပုဒ္ ေရးဖူးပါတယ္။ သူက ဘာကို ဥပမာျပသလဲဆိုေတာ့ ဖိလစ္ပိုင္အမ်ိဳးသား အာဇာနည္ေခါင္းေဆာင္ ေဒါက္တာ ဟိုေဆးရီေဇာ္နဲ႔ ဥပမာ ျပပါတယ္။ ေဒါက္တာ ရီေဇာ္ဟာ သူစာေရးတဲ့ အခ်ိန္တုန္းက သူႏိုင္ငံဟာ ကိုလိုနီႏိုင္ငံပါ။ သူ႔တိုင္းျပည္ လြတ္လပ္ေရး မရေသးပါဘူး။ အဲဒီေတာ့ သူဟာ သူ႔တိုင္းျပည္လြတ္လပ္ေရးရဖို႔ က်ေနာ္ စာ(၃)အုပ္ ေရးပါမယ္တဲ့။ အဲ့ဒီစာ (၃) အုပ္ေရးၿပီးတဲ့ အထိ က်ေနာ့္တိုင္းျပည္ဟာ လြတ္လပ္ေရး မရေသးဘူးဆိုရင္ က်ေနာ္ ကိုယ့္ကိုယ္ကို သတ္ေသ ပစ္လိုက္မယ္တဲ့။ အဲ့ဒီ ရည္႐ြယ္ခ်က္နဲ႔ ေက်ညာၿပီး စာေရးတဲ့ သူတေယာက္ပါ။ တကယ္လဲ သူစာအုပ္ ေရးခဲ့ပါတယ္။ စာအုပ္ႏွစ္အုပ္ ေရးၿပီးတဲ့အခါမွာပဲ သူ႔တိုင္းျပည္ဟာ လြတ္လပ္ေရး ရသြားပါတယ္။ သူကိုယ္တိုင္ကေတာ့ နယ္ခ်ဲ႔အစိုးရက သူပုန္ဆိုၿပီး သတ္မွတ္ၿပီးေတာ့ ေသနတ္နဲ႔ ပစ္သတ္ကြပ္မ်က္တာကို ခံခဲ့ရပါတယ္။ သူဟာ သူရဲေကာင္း ပီသစြာ က်ဆံုးသြားပါတယ္။ အဲဒီ ေဒါက္တာရီေဇာ္ရဲ႔ ရည္႐ြယ္ခ်က္ကို ဆရာမႀကီး ေဒၚခင္မ်ိဳးခ်စ္က ေရးျပလိုက္တဲ့အခါ က်မ ကိုယ့္ကိုယ္ကို သိပ္႐ွက္သြားပါတယ္။ ငါ ဘာရည္႐ြယ္ခ်က္နဲ႔ စာေရးတာလဲ။ သူမ်ားေတြမ်ား ရည္႐ြယ္ခ်က္က မြန္ျမတ္လိုက္တာ။ ျမင့္ျမတ္လိုက္တာ၊ ငါ့မွာေတာ့ ဘာရည္႐ြယ္ခ်က္မွ မ႐ွိပါလား၊ က်မေရးခဲ့တဲ့ ၀တၳဳေတြ ေလးငါးပုဒ္၊ လံုးခ်င္းစာအုပ္နဲ႔ ၀တၳဳေတြ ၃၀ ေက်ာ္၊ ငါဘာကို ေရးတာလဲ၊ အဲ့ဒီတခါ က်မ နည္းနည္းေတာ့ သေဘာေပါက္လာပါတယ္။ က်မဟာ ရည္႐ြယ္ခ်က္ေတာ့ ႐ွိခဲ့ဟန္ တူပါတယ္။ ဘာရည္႐ြယ္ခ်က္ လဲ ေတြးၾကည့္ေတာ့ က်မ၀တၳဳေတြထဲက က်မ ျပန္ၿပီးေတာ့ ေလ့လာၾကည့္ရသေလာက္ေတာ့ က်မဟာ အမ်ိဳးသမီးတေယာက္ ျဖစ္တာနဲ႔အမွ် အမ်ိဳးသမီးမ်ားရဲ႔ ဂုဏ္သိကၡာျမင့္မားေရး၊ တိုးတက္ေအာင္ျမင္ေရး၊ ကိုယ္က်င့္တရား ျမင့္ျမတ္ေရး အဲ့ဒါေတြကို က်မ ဦးတည္ခဲ့ပံုရပါတယ္။ ကိုယ့္ဖာသာကိုယ္ ျပန္ၿပီးေတာ့ ဆင္ျခင္မိသေလာက္ ေျပာရရင္ ဒါေတြေၾကာင့္ ေရးမိခဲ့တယ္နဲ႔ တူပါတယ္။ ဒါေတာင္ အခုခ်ိန္ထိ မေသခ်ာေသးပါဘူး။ ဇေ၀ဇ၀ါ ျဖစ္တုန္းပါပဲ။ ဟုတ္မွဟုတ္ရဲ႔လားလို႔ က်မကိုယ္က်မ မေသခ်ာေသးဘူး။ ဒါေပမယ့္ ဒါ ထင္ျမင္ခ်က္တခုပါ။ က်မ အဲ့ဒီလို ရည္႐ြယ္ခ်က္နဲ႔ ေရးခဲ့မိတယ္လို႔ က်မ ကိုယ့္ဖာသာကိုယ္ပဲ ေကာက္ခ်က္ခ်ရပါတယ္။
ဒါက ရည္႐ြယ္ခ်က္နဲ႔ ပတ္သက္ၿပီးေတာ့ က်မ ညံ့တာ၊ ေနာက္တခုက က်မတို႔ဟာ ၀တၳဳတပုဒ္ ကဗ်ာတပုဒ္ ေရးတဲ့အခါ ကိုယ့္ရဲ႔စာကို စာဖတ္ပရိသတ္ ဖတ္ေစခ်င္တဲ့ ရည္႐ြယ္ခ်က္ ႐ွိပါတယ္။ စာဖတ္ပရိသတ္ဆီကို ပို႔ခ်င္တဲ့ ဆႏၵေလးေတြ အျမဲ႐ွိပါတယ္။ ဒါ့ေၾကာင့္ က်မတို႔ စာေတြ ေရးပါတယ္။ ကိုယ့္ကိုယ္ကို ဖတ္ဖို႔ ေရးတာထက္ သူတပါးဖတ္ဖို႔ ေရးတာက ပိုၿပီးေတာ့ မ်ားပါတယ္။ အဲ့ဒီေတာ့ က်မဟာ ပရိသတ္အတြက္ ရည္႐ြယ္ၿပီးေတာ့ ၀တၳဳေတြ အမ်ားႀကီး ေရးတယ္။ ဒါေပမယ့္ ပရိသတ္ဆီကို ရည္႐ြယ္ေသာ္လည္း ပရိသတ္ဆီကို မေရာက္ပဲ မေမွ်ာ္လင့္ပဲ ေရေျမာင္းထဲကို ေရာက္သြားခဲ့ရတဲ့ ၀တၳဳေလးေတြ၊ ကဗ်ာေလးေတြ ႐ွိပါတယ္။ အယ္ဒီတာစာပြဲက ဆုတ္ျဖဲၿပီးေတာ့ ေရာက္တာ မဟုတ္ပါဘူး။ အယ္ဒီတာ စာပြဲကေန ေက်ာ္သြားၿပီးမွ အေၾကာင္းေၾကာင္းေၾကာင့္ က်မရဲ႔ ၀တၳဳေလးေတြ ကဗ်ာေလးေတြ ေရေျမာင္းထဲကို ေရာက္သြားတာ က်မ ခဏခဏ ႀကံဳရပါတယ္။ ဒါဟာ က်မရဲ႔ ညံ့ဖ်င္းမႈေတြထဲမွာ ပါပါတယ္။ တကယ္ေတာ့ က်မတို႔ဟာ စာဖတ္ပရိသတ္ေတြဆီကို ပို႔တဲ့အခါမွာ ပရိသတ္ဆီေရာက္ေအာင္ က်မတို႔ ေရးႏိုင္ရပါမယ္။ ဘယ္လို အတားအဆီးပဲ႐ွိ႐ွိ ဘယ္လို အျဖတ္အေတာက္ပဲ ႐ွိ႐ွိ ဒါကို လွည့္ပတ္ၿပီး ပို႔ႏိုင္ရပါမယ္။ အေရးႀကီးတာက ပန္းတိုင္ေရာက္ဖို႔ပဲ။ ဒါေပမယ့္ က်မတို႔က အဲ့ဒီလို မပို႔တတ္ဘူး။ က်မက ပိုၿပီးေတာ့ မပို႔တတ္ဘူး။ အဲ့ဒီေတာ့ က်မက ရည္႐ြယ္ခ်က္နဲ႔ ပရိသတ္ဆီကို ေရာက္ေအာင္ ပို႔ေပးလိုက္ေပမယ့္ တခါတခါက်ေတာ့ ကံအေၾကာင္း မသင့္လို႔ ပရိသတ္ဆီကို မေရာက္ေတာ့ပဲ ေရေျမာင္းထဲကို ေရာက္သြားတာ ႀကံဳရပါတယ္။ အဲ့ဒါဟာ က်မရဲ႔ ညံ့ဖ်င္းမႈပါ။ ေရေျမာင္းထဲကို ေရာက္သြားတဲ့ ၀တၳဳေလးေတြ အမ်ားႀကီး ႐ွိပါတယ္။ ကဗ်ာေလးေတြ အမ်ားႀကီး ႐ွိပါတယ္။ အဲ့ဒီထဲက က်မ ကဗ်ာတပုဒ္အေၾကာင္း ေျပာျပခ်င္ပါတယ္။ ကဗ်ာေလးက တိုတိုေလးပါ။
ကဗ်ာေလးေခါင္းစဥ္က 'ေလလြင့္သူရဲ႔တိမ္' လို႔ အမည္ေပးထားပါတယ္။ လြန္ခဲ့တဲ့ (၈) ႏွစ္ေလာက္က ေရးထားတာပါ။ က်မ အဲ့ဒီကဗ်ာကို ပရိသတ္ဆီပို႔ဖို႔ အခုအခ်ိန္ထိ ၃ ႀကိမ္တိတိ ပို႔ၿပီးပါၿပီ။ ၃ ႀကိမ္လံုးလံုး ေရေျမာင္းထဲပဲ ေရာက္သြားပါတယ္။ ဒီေတာ့ အဲဒီကဗ်ာေလး ဘာေၾကာင့္ ေရေျမာင္းထဲကို ေရာက္သလဲဆိုတာ ၀ိုင္းၿပီးေတာ့ ဆန္းစစ္ေပးပါလို႔ က်မ ေတာင္းပန္ခ်င္ပါတယ္။ က်မ အဲ့ဒီကဗ်ာေလးကို ႐ြတ္ျပပါမယ္။ နဲနဲၾကာၿပီဆိုေတာ့ အလြတ္မရလို႔ စာ႐ြက္ကို ၾကည့္ၿပီးေတာ့ ႐ြတ္ပါမယ္။
မုန္းတီးသူမ်ား
ေန႔စဥ္စားသံုးရင္း
ခြန္အားသစ္ေတြ ျဖစ္ခဲ့ၿပီ။
မုန္းတီးမႈေတြ စားရတယ္ဆိုတာ တျခား စားစရာ မ႐ွိလို႔ စားရတာပါ။ က်မမွာက ေန႔စဥ္ႏွင့္အမွ် မုန္းတီးမႈကို စားရပါတယ္။ တခ်ိဳ႔ တခ်ိဳ႔ေသာ သူေတြ၊ ကံေကာင္းတဲ့သူေတြကေတာ့ စားစရာေတြ အမ်ားႀကီး ႐ွိမွာေပါ့။ အဟာရ႐ွိတဲ့ အစားအစာေတြ အမ်ားႀကီး စားတဲ့အခါမွာ သူတို႔ရဲ႔ ဗိုက္ေတြကလဲ တေျဖးေျဖးနဲ႔ ပိုပိုၿပီး ပူလာပါတယ္။ (ရီသံ၊ လက္ခုပ္သံမ်ား) အဲ့ဒီေတာ့ ဒီပရိသတ္ထဲမွာ ဗိုက္ပူသူ ႐ွိရင္ (ရီသံမ်ား) တခ်ိဳ႔က်ေတာ့ ဘီယာေသာက္လို႔ ဗိုက္ပူတတ္ပါတယ္။ အဲ့ဒါေတြက တမ်ိဳးေပါ့။ က်မမွာေတာ့ သူမ်ားလို စားစရာ အဟာရလဲ သိတ္မ႐ွိ၊ လူပံုကို ၾကည့္လိုက္ပါ၊ လူပံုကလဲ ပိန္ပိန္ ပုပု ေသးေသးေလး၊ ဒါ အဟာရ မ႐ွိေလာက္ဖူးဆိုတာ သိေလာက္ပါတယ္ေနာ္။ က်မတို႔မွာက ဆန္စပါး။ ၀၀လင္လင္ မစားရ။ တခ်ိဳ႔ေတာ့ ဆန္စပါးတင္မကဘူး၊ ဘိလပ္ေျမေတြ ဘာေတြလဲ စားတတ္ၾကတယ္လို႔ ေျပာပါတယ္။ (ရီသံမ်ား) အဲ့ဒီေတာ့ က်မက စားစရာ မ႐ွိေတာ့ ေန႔စဥ္ႏွင့္အမွ် ကိုယ့္ရဲ႔ မုန္းတီးမႈကို ကိုယ့္အမုန္းေတြကို ျပန္ၿပီး စားရင္း ကိုယ့္ကိုယ္ကို ခြန္အားျဖစ္ေအာင္ ေနခဲ့ရပါတယ္။ အဲ့ဒီအဓိပၸါယ္နဲ႔ က်မဟာ ကဗ်ာေလးကို အဲ့ဒီလို ေရးဖြဲ႔ခဲ့ပါတယ္။
]]>--
ေမ
